Πολιτισμός αφήγηση και μνήμη

Το αφήγημα της προσωπικής ιστορίας θησαυρίζει το πολιτιστικό τοπίο. Η επαναληπτικότητα των αφηγήσεων, οι αναπαραστάσεις και οι παραλλαγές με τη μορφή δρώμενων διευρύνει το τοπίο και το προσδιορίζει πολιτιστικά επιπλέον, οι επαναφηγήσεις προσδίδουν αξία διαχρονίας και επεξηγούν τον τόπο. Αυτές οι αφηγήσεις συχνά συνδέονται και με ιστορικές ή θρησκευτικές εμπειρίες ή ακόμη πρόκειται για προφορική παράδοση που περνά στη μουσική. Έτσι το πολιτιστικό τοπίο αποκτά φωνή και ήχο. Η αφήγηση για τον τόπο αποτελεί τον ισχυρότερο πλούτο γνώσεων. Ερειπιώνες, τόποι λειψάνων, θρύλων μετατρέπουν τον τόπο σε συμβολική εκκρεμότητα, μέσα από αφηγήσεις-θρύλους, ονόματα που στοιχειώνουν τον τόπο, το χωριό, τη συνοικία. Το τοπίο είναι διάτρητο από σκιές. Υπάρχουν τόποι που είσαι ακόμη δεμένος μαζί τους, παραμένεις δεμένος με τοπικούς θρύλους, σοκάκια γεμάτα σιωπές και σκιές. Οι πρακτικές και η διήγηση των θρύλων στον εαυτό μας αποτελούν πρακτικές επινόησης χώρων. Ο τόπος παράγει ένα αναποδογύρισμα, μια εξερεύνηση των ερημιών της μνήμης, μια επινόηση λειψάνων και θρύλων. Τα αόρατα τοπία περιέχουν αόρατες ταυτότητες: εδώ ήταν, εκεί ήταν. Βλέπουμε αυτό που απουσιάζει, κινούμενα βάθη, σειρές μεταθέσεων, αποτελεσμάτων, νέων χρήσεων και πρακτικών, τεμαχισμένα μέρη και αποκομμένες περιοχές. Πρόκειται για μια γνώση που σωπαίνει -τόποι στοιχειωμένοι-, όπου κάποτε ήταν το πνεύμα της περιοχής. Τόποι με ιστορίες αναδιπλωμένες, παρελθόντα κλεμμένα, χρόνοι που μπορεί να ξετυλιχτούν, παλαιοί και νεότεροι, αφηγήσεις εν αναμονή δοσμένη στην οδύνη.