Κάποτε σ’ έκλαιε λαός

Εδώ δεν χωράν ούτε οι μεσοβέζικες σιωπές ούτε τα ψευτίσματα των επετειακών ρητορειών. Ο Παύλος Μελάς, μπαίνει στο εικονοστάσι του νεοελληνισμού ερήμην της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας. Και μπαίνει ξιφήρης, (εν ξιφήρεις θα έλεγε ο Θεόφιλος σε μας τους ακάτεχους από λεβεντιά), μπαίνει με το σπαθί του, δηλαδή με τον τρόπο των Κλεφτών. Δεν ξέρω αν υπάρχει αρχοντόπουλο πιο δικό μας, αλλά τον έκλαψαν με μαύρο δάκρυ τον Παυλάκη όχι μόνο κορίτσια από την Καστοριά κι απ' τη Μακεδονία, όχι μόνο οι Μακεδόνες δηλαδή αλλά και οι πανέλληνες. που δεν είχαν τρόπο να πουν το μαύρο μαντάτο στην Παύλαινα -αλλά και στους εαυτούς τους:
Από την άλλη τί σόι καπετάνιος ήταν αυτός, ο απ' αλλού φερμένος, που αντί να μακελεύει δεξιά κι αριστερά, γύρναγε μουσκίδι ξενηστικωμένος στις κακοτοπιές και γλυκομίλαγε στον κόσμο;
Συνάξαμε -ακουμπώντας, κυρίως, σε κόπους άλλων- τα πεζά, τα ποιήματα, τα τραγούδια (και κάτι λίγα ακόμη), όχι τόσο για να καλυφθεί ένα υπαρκτό βιβλιογραφικό κενό, όσο για να παρηγορηθούμε με τα λιανοκέρια που άλλοι άναψαν (και) για λογαριασμό μας.