Αν το φεγγάρι μου φέρει τύχη

Η θλιβερή ιστορία ενός ανθρώπινου σαράβαλου, ενός ντροπαλού ερωτευμένου, ενός άπιστου συζύγου και μιας επίορκης συζύγου.


Πάει καιρός που η κριτική συνειδητοποίησε ότι ο Καμπανίλε είναι ένας μεγάλος συγγραφέας. Εγώ, όμως, υποψιάζομαι πως πολλοί στρυφνοί αναγνώστες, ακόμα κι όταν παραδέχονται το γεγονός αυτό, τείνουν να σκεφτούν ότι ο Καμπανίλε είναι συγγραφέας παρά το ότι είναι χιουμορίστας. Σκέφτονται, με άλλα λόγια, ότι στον Καμπανίλε, ανάμεσα στο ένα και στο άλλο καλαμπούρι (που μπορεί κανείς ν' απολαύσει σε γαστρονομική κλίμακα) υπάρχουν και ωραίες σοβαρές σελίδες, και ότι ο συγγραφέας δένει το σύνολο με μια καθαρή και διαυγή, σχεδόν κλασική, γραφή.
[...] η αίσθηση του χιούμορ του Καμπανίλε κινείται κυκλικά: από ένα βασικό εύρημα πηγαίνουμε σε άλλα ευρήματα, και αντίστροφα. Σπάνια βρίσκει κανείς ένα απομονωμένο εύρημα (άρα δεν πρόκειται για γκαγκ τύπου "τούρτα στη φάτσα") αλλά υπάρχει μια κυκλική συνάρτηση των ευρημάτων.
[...] Τι νόημα, όμως, έχει να συνοψίζεις τον Καμπανίλε; Βέβαια, επειδή το χιούμορ του είναι ένα χιούμορ συναρμολογήσιμο, μπορεί να συνοψιστεί χωρίς να χάσει την αποτελεσματικότητά του η καρδιά του κριτικού, όμως, δεν αντέχει να φανερώσει από πριν στον αναγνώστη τόσο εκπληκτικά ευρήματα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)