Ο Ντουρρούτι στον λαβύρινθο

Η εργασία του Μιγκέλ Αμορός σχετικά με τον θρυλικό αναρχικό επαναστάτη Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι αποτελεί τη σημαντικότερη παρακαταθήκη για τη ζωή και τη δράση του, μετά ίσως από το κλασσικό έργο του Χ.Μ. Εντσεσμπέργκερ «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας». Ο συγγραφέας τοποθετεί στο κέντρο της μελέτης του τον πλέον εμβληματικό αγωνιστή της ισπανικής αναρχικής κληρονομιάς, για να μιλήσει για μια πληθώρα ζητημάτων που αφορούν το ίδιο το επαναστατικό κίνημα που συγκρότησαν η CNT και η FAI. Στο ιστορικό μικροσκόπιο του Αμορός μπαίνουν ζητήματα όπως η στάση της φυσικής ηγεσίας του αναρχικού κινήματος κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και οι ιδιαίτερες τακτικές και στρατηγικές επιλογές του που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την πορεία του. Ταυτόχρονα εξετάζει τον Ντουρρούτι, όχι απλά ως μια σημαντική προσωπικότητα του ελευθεριακού κινήματος αλλά ως τον εκφραστή της πλέον ατόφιας επαναστατικής θέλησης. Με αυτό το σχήμα κατορθώνει να φέρνει στην επιφάνεια σημαντικές αντιφάσεις και εγείρει σοβαρά ερωτήματα για ζητήματα τα οποία πέρα από την ιστορική τους καταγωγή διεκδικούν ολοφάνερα απαντήσεις και από τις σημερινές επαναστατικές επεξεργασίες. Ο μεγαλύτερος σύμμαχος που έχει ο συγγραφέας στο έργο του είναι η δίχως εκπτώσεις ειλικρίνεια που επιστρατεύει στην έρευνά του, ώστε να αναδείξει τα ζητήματα που θίγει μέχρι το απώτατο όριο των συνεπειών τους. Ο λαβύρινθος είναι ένα τραχύ μα εξαιρετικά ενδιαφέρον ανάγνωσμα που αναγκάζει τον αναγνώστη να αναθεωρήσει τις βεβαιότητες του, όχι όμως για να απογοητεύσει και να αποστρατεύσει τους κοινωνικούς δράστες ή να υπονομεύσει την ανάγκη επαναστατικής οργάνωσης αλλά για να δώσει ακόμη περισσότερα εργαλεία στη θεωρητική σκέψη μέσα από την ανάδειξη των πραγματικών ιστορικών συμβάντων.


«Όλοι θυμόμαστε το έντονο και διαπεραστικό βλέμμα του.
Η φωνή και οι χειρονομίες του ενέπνεαν σεβασμό στους εχθρούς του.
Δεν τολμούσαν να κάνουν τίποτα εναντίον του. Ποτέ δεν πτοήθηκε από τίποτα και από κανέναν. Ο τόνος της φωνής του ήταν πάντα ο ίδιος, δυναμικός, προκλητικός, καυστικός. Ο Ντουρρούτι προκαλούσε δέος στους εχθρούς του και – γιατί να μην το πω – θεοποιήθηκε από το λαό. Όλοι ένιωθαν τόσο ασφαλείς και σίγουροι μαζί του, που ήταν ικανοί να αναλάβουν τις πιο δύσκολες και ριψοκίνδυνες επιχειρήσεις στο πλάι του. Συσπειρώθηκαν γύρω του και τον ακολούθησαν, σίγουροι για τη νίκη».