Άρρητοι λόγοι: Πλάτωνος διάλογος "Αλκιβιάδης μείζων"

Ο Αλκιβιάδης είναι μία των πλέον αμφιλεγομένων μορφών της κλασσικής αρχαιότητος, εξ αιτίας της πολυσχιδούς προσωπικότητός του. Ο Αλκιβιάδης είχεν όλα τα φυσικά και κυρίως νοητικά εφόδια, διά να αναλάβη τα ηνία της δημοκρατίας των Αθηνών και να δοξάση τας Αθήνας. Όραμά του από νεαράς ηλικίας ήτο η κατάκτησις του δυτικού κόσμου πρώτον και εν συνεχεία του ανατολικού υπό την ηγεμονίαν των Αθηνών. Πλην όμως το όραμα αυτό έμελλε, εν μέρει τουλάχιστον, να πραγματοποιήση έναν αιώνα αργότερον ο Μέγας Αλέξανδρος.
Ο Αλκιβιάδης έτυχεν έλαχίστης φροντίδος διδασκάλων κατά τα πρώτα και πλέον κρίσιμα έτη της ζωής του. Όταν πλησιάζη ο Σωκράτης τον Αλκιβιάδην, αυτός ήτο εις το 20ον έτος της ηλικίας του. Η διαμόρφωσις του χαρακτήρος του είχεν συντελεσθή και ήδη τα δείγματα της αμέτρου φιλοδοξίας, της τρομεράς του διορατικότητος και της μεταβλητότητος των αρχών του ήσαν παρόντα.
Ο Αλκιβιάδης από νεαρωτάτης ηλικίας εφανέρωσεν την ιδιοφυή ιδιοσυγκρασίαν του προς αμφοτέρας τας κατευθύνσεις, της αρετής και της κακίας. Η άμετρος φιλοδοξία του συνωδεύεται από την οξύνοιαν και την προσαρμοστικότητα εις όλας τας περιπλόκους περιστάσεις, εις τας οποίας τον έρριπταν τα παράτολμα οράματά του. Όμως η έλλειψις ορθής παιδείας και η επιείκεια, την οποίαν επεδείκνυε το περιβάλλον του κατά τα πρώτα έτη της ζωής του, όταν έθελγε τους πάντας με τα χαρίσματά του, προφανώς υπήρξεν και η αιτία της ελλείψεως σταθερού προσανατολισμού και κυρίως της ελλείψεως του “γνώθι σαυτόν”.