A Contrario

Ναι, είμαι κλειστός άνθρωπος.
Ανοίγω όταν αξίζει τον κόπο.
Και όταν το κόκκινο είναι κόκκινο.
Στο φως.

Πεθαίνω από έρωτα.
Αλλά δεν θα σας κάνω τη χάρη κύριε.
Δεν φοράτε τα σωστά μανικετόκουμπα άλλωστε.
Λυπάμαι.

(Ο έρωτας είναι ανήθικος.
Μόνο όταν τελεί υπό περιοριστικούς όρους.)

Mε τη μορφή ολιγόστιχων (και ολιγόλεκτων) ποιημάτων κι ενίοτε επιγραμμάτων και με κεντρικό άξονα τα δυο βασικά συστατικά της ζωής: τον έρωτα και το θάνατο, η Σίσσυ Αληφραγκή καταθέτει τη δεύτερη ποιητική της συλλογή «A Contarario» (όρος λατινικός: εξ αντιδιαστολής). Που όπως αν κάπως ερμηνεύουμε τη νομική επιστήμη σημαίνει πως αν υπάρχει ένα επιχείρημα για το «Χ» θέμα θα υπάρχει και ένα εξ αντιθέτου επιχείρημα για το αντίθετό του. Eνώ η νύχτα στάζει τα πολυπόθητα υγρά της βαθιά./ Μέσα στις αποβάθρες των ερημωμένων ψυχών./ Εσύ ψάχνεις ακόμα το πέρασμα./ Στο χάραμα του πάθους.// Που ξημερώνει.
Ενδεχομένως η νομική αυτή αρχή να εμπνέει και τη νέα δουλειά της ποιήτριας που σ’ αυτόν τον καμβά εκθέτει σκέψεις και συναισθήματα (Οιονεί αισθήματα/ Οιονεί όνειρα/ Οιονεί άνθρωποι…), δοκιμάζει εκφραστικά σχήματα, επιχειρεί διαλόγους κυρίως με τον απέναντί της φόβο –τα πάντα σε γένος αρσενικό εξαιρουμένου του πένθους και του πάθους.
Ποίηση νευρική, κοφτή, ανατομική, ποίηση εικόνων αλλά και αναπνοών, εξομολογητική –όπως άλλωστε το συνηθίζει. Μια γραφή που αναζητά και ταυτοχρόνως εγκαταλείπει, δημιουργεί και αθετεί, ισορροπεί και αιωρείται. Μια συλλογή που γεμίζει από μνήμες κυρίως παρούσες δίχως να φοβάται ένα τελευταίο «αντίο» λίγο πριν τη πτώση της γκιλοτίνας: Εις μνήμην Λαιμητόμος./ Το τελευταίο αντίο.