Επτά ανάσες πριν

καλοκαίρι στυφό
μαραμένο τετράδιο
δίχως μια στάλα ποίημα
πότε λιγόστεψε η βροχή;
πότε στεγνώσαμε από τη θάλασσα;
απ’ την αγάπη; και γίναμε
ξερό ρυάκι
φίδι χωμάτινο που
κυλιέται στ’ αγκάθια;
*
ξερό ρυάκι
λεωφόρος του τίποτα
ορδές μυρμηγκιών σε διατρέχουν
αναβάλλοντας επ’ άπειρον
την ονοματοθεσία σου
*
καλοκαίρι
ο δάσκαλος κλείνει την τσάντα
όπως ο μελλοθάνατος σκάβει τον λάκκο του
*
βιβλία που αποστηθίσαμε
και σχίσαμε την άλλη μέρα
τετράδια που ρίξαμε στον κάδο
ένα μολύβι θα φυτέψω στην αυλή
να ανθίσουν οι λέξεις που ακούσαμε
κι ανατριχιάσαμε κρυφά σαν φύλλα
*
εκεί που δένει ο κισσός κι η λαμαρίνα
στην πίσω σκάλα πάνω απ΄ το γκαράζ
κρυμμένο το βάζο με τις πεταλούδες
γυάλινη ελευθερία
καλοκαίρι στην πόλη
*
To βουνό μασουλά τον ήλιο
τον καταπίνει
καθώς η νύχτα χωνεύει τη μέρα
το μαύρο δεν είναι χρώμα
-είναι στομάχι της λήθης
*
το ποίημα δεν είναι ποίημα
-είναι φεγγάρι
κουκούτσι αμάσητο στο λαρύγγι του χρόνου
*
ακίνητη νύχτα
όρθια αστέρια
κάποια λιποθυμάνε