Η ανώνυμη κόρη

Μα, γιατί τη φώναζαν κόρη; Δεν έχει όνομα; Και γιατί να έχει, αφού άλλαζε να γινόταν κοινωνικό παράδειγμα, από παρακατιανή που γεννήθηκε;
Απομονωμένη στον μικρό της τόπο, βυθισμένη στον μικρόκοσμο της, σταμπαρίστηκε κοινωνικά αποδιοπομπαία. Αλλά, αν και καταδικασμένη στην ανυπαρξία, θα έβρισκε, λέει, τρόπο να αντάλλαζε τη δυστυχία με την ευτυχία!
Πανέμορφη, ξύπνια, ηθική – ήταν τυχαία; Όχι, αφού έσπασε το στενό κουκούλι της, να πετά λεύτερη! Με ψαγμένη σωφροσύνη αξιοποίησε κι όσους καλοσυνάτους βρέθηκαν στο διάβα της, για να μεταμορφωθεί σε σημαντική!
Πάλεψε με ψευδαισθήσεις και πραγματικότητες, δεν έχανε το ζάλο της, ακόμα κι αν ήταν να έκανε φόνο για την ανέγγιχτη γυναικεία της αξιοπρέπεια, ή να τη θυσίαζε να σωζόταν ο παραδεισένιος της τόπος – σπάνιο οικολογικό ενδιαίτημα, στόχος της αδηφάγας παγκοσμιοποίησης; >
Έκανε το σωστό…
Πάλεψε σκληρά με τα φτερά της αξιοσύνης της, δίχως να τα κάψει έγινε ο τρόμος των αδιάφορων στην παραποντιά των επωνύμων, η ελπίδα κάθε “ανώνυμου”, αλλά γινατεμένου ενάντια στις λογής, λογής αδικίες κι αηδίες.
Η ανθρώπινη και κοινωνική συνθήκη είναι για να τηρείται, μάθαινε, είναι και να καταστρατηγείται για την υπαρξιακή της δικαίωση, πίστευε.
Διαβάστε το.

Απέναντι στη λαγνεία του κακού.

Στο μυθιστόρημα του Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη οι καλοκάγαθοι κάτοικοι
ενός νησιού έρχονται αντιμέτωποι με την απειλή της ανάπτυξης.

Το Παραδείσι είναι ένα νησί και κατά το όνομά του, που παραπέμπει στον
Παράδεισο, έχει τη βλάστηση, τις φυσικές ομορφιές, τους κατοίκους και
τον όφι του. Πρωτόπλαστοι δεν είναι ακριβώς οι άνθρωποι του
Παραδείσιου - γνωρίζουν το καλό και το κακό, πορεύονται με τις αρετές
και τα ελαττώματά τους όπως κάθε άλλη μικρή κοινωνία της υπαίθρου.
Πλην, όμως, σε αυτό το (σχεδόν) ειδυλλιακό τοπίο ετοιμάζεται να
εισβάλει η παγκοσμιοποίηση με τη μορφή διεθνούς επενδυτικού fund
από το Ντουμπάι που βάζει στο μάτι τις περιοχές του Aï-Θεολόγου, τns
παραθαλάσσιας αλυκής και του λιβαδιού» προκειμένου να τις αξιοποιήσει
επιχειρηματικά.
Στο νησί εμφανίζεται ως εκφραστής της πρωτοβουλία ερωτύλος
μηχανόβιος ετών τριάντα, γιός του μεσάζοντα που κινεί τα νήματα, και η
δαιμονική του παρουσία ως όφειως θα αποβεί ο καταλύτης για τη
συνάντηση δύο ηλικιωμένων φίλων, του πρώην καθηγητή Γυμνασίου και
νυν αγρότη Πρόδρομου Βλαχίδη και του Δημητρού, με τον ακέραιο παπα-
Φώτη και την Ανώνυμη κόρη (εκδ. Κασταλία), ουσιαστική
πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος του Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη. Ο
δαίμονας επιχειρεί να βιάσει την όμορφη, «περήφανη και ασυμβίβαστη
χωριατοπούλα», η οποία ως τότε ζει απομονωμένη περίπου σε ένα
καθεστώς ιδανικής άγνοιας, ο παπα-Φώτης τη σώζει, ο Πρόδρομος και ο
Δημήτρης τη θέτουν υπό την προστασία τους. Απέναντι στη λαγνεία του
κακού τίθεται ο έρωτας του καλού με τη μορφή του μεταδιδακτορικού
φοιτητή Ευτύχη, οι τρεις πατρικές φιγούρες μαζί με την κόρη αποδίδονται
σε μια εκστρατεία σωτηρίας του νησιού από την «αναπτυξιακή»
επιδρομή, ακολουθούν διάφορα κωμικά επεισόδια, ένας φόνος και ένα
δυστύχημα και στο τέλος οι προσπάθειες όλων ευοδώνονται.
Την πλοκή αρταίνουν με τις παρεμβάσεις τους μια παρούσα στο
παρασκήνιο εξημερωμένη αλεπού και η οικογένειά της, ο κρυπτο-
χριστιανός μουσουλμάνος Αλί/Γιωρίκας, ο οποίος επιστρέφει στα πατρικά
χώματα και ο χορός των νέων του χωριού, πρόθυμων να συμβάλουν στο
εγχείρημα τns «Μορφωτικής Υπαίθρου» που ο Πρόδρομος επινοεί
προκειμένου να μετατρέψει τις θετικές δυνάμεις όλων από ατομική δράση
σε συλλογική συμπόρευση.
Μυθιστόρημα μαθητείας που οδηγεί την κόρη (αναφορά γίνεται κάποια
στιγμή στην Περσεφόνη, αλλά όπως αποκαλύπτεται το πραγματικό τns
όνομα είναι Σοφία) από την άγνοια στη γνώση, από την εφηβεία στην

ενηλικίωση, από την κοινωνική απομόνωση στις κοινωνικές δεξιότητες,
από τη μοναχική ύπαρξη στην αληθινή αγάπη, το βιβλίο του Σταμάτη
Αλαχιώτη είναι ένας μύθος γειωμένος σε υπαινικτικά αναγνωρίσιμα
μοτίβα (τns απλοϊκής νεαρής, του καλοκάγαθου νέου, τns απαράγραπτης
αξία τns φύσης, τns απειλής τns ανθρώπινης απληστίας) και
τοποθετημένος σε επίκαιρο φόντο.
Αυτό το φόντο υπαγορεύει και τα «εκλαϊκευμένα επιστημονικά ψήγματα»
που ο συγγραφέας επισημαίνει εξαρχής ότι εντάσσει σποραδικά στο
κείμενο «σε μια προσπάθεια απλής ερμηνείας συμπεριφορών, προσωπικών
ή κοινωνικών». Εν τέλει, εκείνο που αναδεικνύει η κόρη στη διαδρομή της
από την ανωνυμία στην επωνυμία είναι το σύγχρονό μας ζήτημα της
εσωτερικής ανάπτυξης του ανθρώπου έναντι της εξωτερικής ανάπτυξης
που εργαλειοποιεί το φυσικό περιβάλλον απειλώντας την ίδια του την
υπόσταση.