Γεννήθηκα ξανθιά

Ξυπνητήρι. Σηκώνεται. Η διαδρομή από την κρεβατοκάμαρα στην κουζίνα ατελείωτη. Σκουντουφλάει πάνω στο αυτοκινητάκι. Να το σηκώσει; Τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται στο σπίτι. Δεν βαριέσαι. Ο Θεός είναι μεγάλος. Το κλοτσάει παραπέρα. Με μάτια ερμητικά κλειστά, δουλειά δεν γίνεται. Αλλού ο καφές, αλλού τα ράσα του. Γάλατα, ζάχαρες, κούπες, πιατάκια, ένας αχταρμάς. Περιμένει. Μια ηλίθια περιμένει την καφετιέρα να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο της.
«Υπομονή», έλεγε ο πρώην της, «αν δεν ξεράσει η καφετιέρα, αν δεν ακούσεις μπλιαχ, καφές δεν γίνεται». Ο πρώην. Οι πρώην. Τα πρώην. Σύζυγοι, όνειρα, επενδύσεις, διαψεύσεις, φιλίες. Ανοίγει το ημερολόγιο. Ηλεκτρολόγος. Τηλέφωνο στο σχολείο του παιδιού. Πληρωμή ασφαλίστρων. Ταχυδρομείο για το συστημένο. Κείμενο για την εφημερίδα. Ναι, κείμενο για "Τα Νέα". Κομπιούτερ. Βαθιά ανάσα. Κατάδυση. Ακόμα τούτη η νεύρωση, ραγιάδες, ραγιάδες. Λίγο η νεύρωση, λίγο το χαμόγελο, είδες, Παύλο μου; Είδες για πότε μαζεύτηκαν τόσες σελίδες που η μανούλα τις βγάζει και βιβλίο στον «Καστανιώτη»;
Όχι, μην τρομοκρατείσαι, αγόρι μου. Σαφέστατα και ΔΕΝ χρειάζεται να το διαβάσεις.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου