Ο Μπόμπιρας και εγώ

Ο Μπόμπιρας, ο σκύλος μου, ήταν πολύ μεγάλος και πολύ κουρασμένος.

Όταν πέθανε, ένα σύννεφο άρχισε να με ακολουθεί παντού…


Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μια σειρά κι άλλων ατυχών περιστατικών, όπως το σαπούνι στα μάτια που προκαλεί πάρα πολλά δάκρυα στη μικρή φίλη του Μπόμπιρα, αλλά και το σφίξιμο στην καρδιά της, σαν να την έχει πιάσει ένα χταπόδι, δημιουργούν αυτή την ωδή στην απώλεια, που βάζει τόσο όμορφα σε λέξεις η Αλίθια Ακόστα.

Με αφορμή τον θάνατο του Μπόμπιρα, η Ισπανίδα συγγραφέας δομεί το δικό της εγκώμιο στη ζωή και στις αναμνήσεις που αυτή γεννά, μετατρέποντας το δύσκολο ταξίδι στον κόσμο της απουσίας και της απώλειας σε μια γιορτή για όσα προηγούνται. Μας θυμίζει ότι αν καταφέρουμε να κρατήσουμε τις όμορφες στιγμές όσων φεύγουν από τη ζωή, τότε αυτές οι αναμνήσεις και όσοι έφυγαν, είτε πρόκειται για ζωάκια είτε για ανθρώπους, θα γίνουν η ασπίδα μας σε κάθε δυσκολία. Όπως αναφωνεί ανακουφισμένη η μικρή μας φίλη, «Ο Μπόμπιρας θα βρίσκεται πάντα δίπλα μου, σε περίπτωση που μια μέρα επιστρέψει το χταπόδι, μου μπει σαπούνι στα μάτια ή προσπαθήσει να με ακολουθήσει ένα μαύρο σύννεφο»!

Η Αλίθια Ακόστα χρησιμοποιεί το υπόβαθρό της ως ψυχολόγου και καταφέρνει να μιλήσει για τα πιο δύσκολα ζητήματα με την πιο γλυκιά φωνή, που γίνεται αόρατο χάδι για τους φόβους και τις αγωνίες των μικρών αναγνωστών. Με τα ζεστά σκίτσα της Μερσέ Γκαλί να συνθέτουν μια όμορφα εικονογραφημένη συγκινητική ιστορία, προσφέρει μια ειλικρινή και εγκάρδια ματιά στο πένθος, τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους μεγάλους.