Το μενταγιόν της πεταλούδας

Κατά τις πέντε το απόγευμα, μου τηλεφώνησαν οι φίλοι μου και με ρωτούσαν πού θα πάμε για ποτό. Τους είπα πως σήμερα είναι αδύνατο και κανονίσαμε για αύριο βράδυ στο γνωστό μπαράκι. Η ώρα είναι βράδυ 9:30, λίγο κραγιόν, λίγο μεθυστικό άρωμα, το αγαπημένο του Λεωνίδα, φόρεσα και τις κόκκινες γόβες που τόσο του αρέσουν και ένιωθα πως ήμουν έτοιμη, μόλις τον δω, να φωλιάσω στην αγκαλιά του, το είχα τόσο ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Δεν άργησε να χτυπήσει το κουδούνι, μόλις άνοιξα την πόρτα, τον αγκάλιασα τόσο δυνατά και γεύτηκα τα φιλιά του. Λεωνίδας: «Κούκλα είσαι απόψε, μωρό μου, θαρρώ πως θα σε ερωτευτώ ξανά.» Μαργαρίτα: «Πόσο μου έλειψες αυτές τις ημέρες ψυχή μου, δεν το φαντάζεσαι. Μα καλά πού είχες χαθεί τρεις ολόκληρες ημέρες;...» - Η Χρύσα Θυμιοπούλου με τη γοητευτική γραφή της ατενίζει τον ουράνιο θόλο σε αέναη αναζήτηση του άλλου, η σκέψη ακονίζει τις αισθήσεις, η μυθοπλασία αγγίζει το ρείθρο της καρδιάς.
Η αινιγματική σφίγγα τη βασανίζει.