Ζωή στο βουνό

Από τα νεανικά πεζογραφήματα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, που αποτελούν έναν κόσμο εντελώς άγνωστο για τους αναγνώστες του, συσχετίζοντας την ενότητα των «Αντιφεγγίδων» (1898 κ.έ.) και το «Πάθος» (1899), χρονικά πρωιμότερη είναι η ανά χείρας «Ζωή στο βουνό”, μια πολυτροπική αφηγηματική σύνθεση, γραμμένη στα γαλλικά, ίσως στις αρχές της δεκαετίας του 1890, και τυπωμένη στο Παρίσι το 1895.

Πρόκειται για ένα υβριδικής ταυτότητας μυθιστόρημα περιπετειών, έρωτα και πολιτικών αντιλήψεων, όπου διασταυρώνονται ποικίλες τεχνικές και ποικίλα λογοτεχνικά είδη. Διαδραματίζεται κάπου στην ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας και της Κορινθίας, μάλλον στα οθωνικά και στα μεταοθωνικά χρόνια, όταν το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας βρισκόταν κάτω από ένα «καθεστώς συγκυβέρνησης», αποτελούμενο από πολιτικά κόμματα, τοπικές φατρίες και οργανωμένες συμμορίες ληστών.

Το πρώιμο αυτό αφήγημα μας ενδιαφέρει για τη θεματογραφία του, αφού ως ληστρικό μυθιστόρημα αποδίδει μια ορισμένη ιστορικά εποχή, γύρω στο 1850-1870, και επομένως έχει μεγαλύτερη καταγωγική σχέση με τα ιστορικά συμφραζόμενα που προετοίμασαν το «Πίστομα» ή τον αρκετά μεταγενέστερο «Κατάδικο», όπου υποδηλώνεται η ίδια «εποχή της αναρχίας» στο νεότευκτο ελλαδικό κράτος. Αλλά μας ενδιαφέρει και λόγω του ότι εδώ ο Θεοτόκης έδειξε ότι είχε από πολύ νωρίς στον νου του να επιδοθεί σ’ ένα είδος λογοτεχνίας, ειδολογικά και συντακτικά πολυμορφικής, συνδυάζοντας αφηγηματικά γένη με διαφορετικές καταβολάδες. Συνδυασμούς που εφάρμοσε η επινοητική φαντασία του και σε άλλα μεταγενέστερα πεζά του, αλλά ιδιαίτερα μια τετραετία αργότερα στο νιτσεϊκό ρομάντζο του, «Πάθος».