Μια αλληλογραφία

[...] Η συγκριτική αυτή αξία έχει σημασία ιστορική μόνο. Αλλά αν το μέλλον μου αποκλεισθεί, αν δηλαδή το μέλλον δεν έχει ανάγκη εκείνων των αγαθών πνευματικώς, που μπορούμε να του προσφέρουμε (το μέλλον στο οποίο θα ζήσουμε) γιατί να μη στραφούμε στο παρελθόν, με την ιστορία ως μέσον· θα υπηρετήσουμε (το) μέλλον, ένα μέλλον στο οποίο μόνο με το έργο μας θα μπορούσαμε να ζήσουμε -το εγγύς μέλλον θα μας έχει καταδικάσει! Αν αυτή είναι η μοίρα μας πρέπει να φανούμε άξιοι αυτής. Τα χρόνια, οι μήνες που έρχονται ίσως θα φανερώσουν τη λύση τους. Ζούμε άραγε για το σήμερα και το αύριο ή δε ζούμε γι' αυτά (;) οπότε αν αξίζει να ζήσουμε (και από τώρα δίνω απάντηση καταφατική) εγώ στρέφομαι προς το σημείο του ορίζοντος όπου βλέπω φως. [...]