Αναφορά στον άγγελο

Ποιητής χωρίς ποίημα, στρατηγός χωρίς στρατό, είμαι πλέον καταδικασμένος να τρέχω πίσω από το κοινό του πεζού λόγου, γνωρίζοντας την τεχνική, κυνικός και γαλήνιος. Κι όταν, παραθυρίζοντας στον υπολογιστή του κόσμου τα πεζογραφήματα, η γραμματοσειρά δείχνει στην οθόνη ότι απογειώνεται, ότι θρυμματίζεται, ότι αποκτά το ήθος της ποίησης, πρέπει να θυμάμαι ότι πρόκειται στην ουσία για μαλλιά που συνεχίζουν να μεγαλώνουν μέσα στο φέρετρο ενός νεκρού, για έναν αντικατοπτρισμό στην έρημο, για μια υπεροψία και μέθη.



Ένας δευτεροκλασάτος ποιητής, ύστερα από τριάντα εφτά χρόνια υπηρεσία, παίρνει σύνταξη από το λειτούργημα και στέλνει τη σχετική αναφορά (προσδοκώντας ίσως το μάταιο εφάπαξ) προς τον άγγελο που τον διόρισε. Η επιστολή έχει ενδιαφέρον κυρίως επειδή ο μόνος ορατός αποδέκτης είστε εσείς, αναγνώστες, και όχι βέβαια ο άγγελος που εκπαιδεύτηκε για να μην υπάρχει.