Μυστικοί αρραβώνες

Ο έρωτας δύο ζωγράφων, του διάσημου Νάσου Ανάστη και της νεαρότατης Θάλειας, ανθίζει στα σαλόνια της κοσμικής Αθήνας του 1915, είναι όμως προορισμένος να μείνει ανεκπλήρωτος. Ανεκπλήρωτος, σαν τον έρωτα του Ξενόπουλου για την ποιήτρια Θεώνη Δρακοπούλου (Μυρτιώτισσα), που περιορίστηκε σε μια παθιασμένη αλληλογραφία, καθώς ο Ξενόπουλος ήταν ήδη αρραβωνιασμένος κρυφά με τη δεύτερη σύζυγό του, περιμένοντας την επίσημη λύση του πρώτου του γάμου. Τον αυτοβιογραφικό καμβά της ιστορίας αυτής αποκάλυψε ο ίδιος στο Η ζωή μου σαν μυθιστόρημα, που δημοσιεύτηκε αργότερα σε συνέχειες στα Αθηναϊκά Νέα (1938-1939).

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος (1867-1951) μας άφησε μια πλούσια κληρονομιά: ογδόντα μυθιστορήματα (μερικά, πρωτοδημοσιευμένα σε συνέχειες στο Έθνος και στα Αθηναϊκά Νέα), πάμπολλα διηγήματα, σαράντα έξι θεατρικά έργα, ποιήματα και λογοτεχνικά έργα για παιδιά, αλλά κι έναν σπουδαίο όγκο κριτικών κειμένων σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής. Το 1912 τιμήθηκε με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού του Σωτήρος Χριστού, το 1922 με το Εθνικόν Αριστείον Γραμμάτων και Τεχνών, το 1926 με το Έπαθλον Βικέλα της Ακαδημίας Αθηνών. Ως αναγνώριση της προσφοράς του στα ελληνικά γράμματα, έγινε ακαδημαϊκός το 1931. Την ίδια χρονιά, έγινε πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου, και το 1934 μαζί με τον Καζαντζάκη, τον Παλαμά και τον Σικελιανό ίδρυσε την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.