Ο Άγιος Γεώργιος ο εξ Ιωαννίνων

Το Νοέμβριο του 1998, αρχίσαμε στα Γιάννινα την έκδοση μιας εφημερίδας, ευελπιστώντας να είναι μηνιαία. Για διάφορους λόγους, που δεν είναι του παρόντος, η εφημερίδα "Αϊ Σιχτίρ" βγήκε τελικά 3 φορές, μέσα σε διάστημα 8 μηνών, όπου και τυπικά αποφασίστηκε η διακοπή της κυκλοφορίας της. Η εκδοτική αυτή προσπάθεια ήταν για μένα ένα κάλεσμα, μια κραυγή δημιουργικής γνωριμίας και δράσης, στη νεκρική σιωπή των Ιωαννίνων. Ήταν όμως και μια προσπάθεια γνωριμίας με την ιστορία του τόπου που έγραψαν οι νικητές, για να σπείρουν την ηττοπάθεια στην κοινωνία. Ως άξονα αναφοράς είχαμε το πολιτισμικό, όχι όμως με την έννοια ενός εκθέματος σε μουσείο, αλλά ενός καθημερινού και διαχρονικού βιώματος στην προσπάθεια του ηττημένου για δικαιοσύνη, στην προσπάθεια της κοινωνίας να απορρίψει ότι αντικοινωνικό και εγκληματικό υπάρχει, δηλαδή το κράτος, την εφορία, την ιδιοκτησία, την θεϊκή δύναμη, την προκατάληψη, τους δυνάστες, τους αφέντες, την εργασία και το στρατό.
Στην ανάγκη μας για την εύρεση ενός χώρου συνάντησης, αλλά και στην οργή μας για το τέλος της παλιάς γειτονιάς, είδαμε πέτρινα σπίτια να αφήνονται εγκαταλειμμένα για να πέσουν προς χαρά των εργολάβων, μάθαμε για περίεργες φωτιές σε παλιά αρχοντικά που την επόμενη μέρα έγιναν πολυκατοικίες, και το χειρότερο είδαμε παλιές στοές και καφενεία να αναπλάθονται και να γίνονται "παραδοσιακά μπαρ", "εναλλακτικά μαγαζιά" και ό, τι άλλο στηρίζει με τον πιο ύπουλο τρόπο μια κοινωνία κατανάλωσης και μοναξιάς.
Προς μεγάλη μας έκπληξη, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη μητρόπολη. Το μεγαλύτερο ιδιοκτήτη ακινήτων στα Ιωάννινα, που χαμηλώνοντας τα μάτια ευλογεί τον θεό για την μακαριότητά της. Είδαμε λοιπόν ότι το καθημερινό βίωμα αυτού του πολιτισμού, βρωμάει όσο ένας βόθρος, αφού δεν μιλάμε για άλλο ένα μάθημα ιστορίας αλλά για τη ζωή μας και τις γειτονιές μας. Και το σημαντικότερο καταλάβαμε τελικά ποιοι έγραψαν ιστορία και ποιοι ήταν οι νικητές... [...]