0
Your Καλαθι
1830-2020 Ιστορία της ψυχιατρικής στη νεότερη Ελλάδα
Έκπτωση
25%
25%
Περιγραφή
Το βιβλίο διερευνά, από το 1830 ως σήμερα, την ιστορική εξέλιξη τόσο της Ψυχιατρικής (ως επιστημονική γνώση, κοινωνική αναπαράσταση, θεσμό, νομοθεσία ιδρύματα), όσο και της νεότερης Ελλάδας.
Από τα πρώτα χρόνια, που ακολουθούν την Επανάσταση του 1821, συναντάμε τους φρενοπαθείς, που είχαν εγκαταλείψει τους κρίκους των εκκλησιών τους, να βρίσκονται στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, μαζί με τους υπόλοιπους ενδεείς και εξαθλιωμένους, και να ζητιανεύουν για να επιβιώσουν. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο αριθμός αυτού του πληθυσμού θα γιγαντωθεί ιδιαίτερα και θα αποτελέσει «το από μακρού, εις εμφανή οξύτητα, ψυχιατρικόν πρόβλημα εν Ελλάδι». Τότε, η ελληνική πολιτεία αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την τρέλα ως κοινωνικό πρόβλημα και να φυλακίσει τους τρελούς. Από τους χώρους φυλάκισής τους, οι τρελοί θα οδηγηθούν μετά από λίγα χρόνια ως ασθενείς στα ειδικά νοσοκομεία. Η εισαγωγή εκείνο τον καιρό στην Ελλάδα του δυτικού ψυχιατρικού παραδείγματος, νομιμοποίησε αυτή τη μεταφορά τους στο Δαφνί αρχικά, και αργότερα τον εγκλεισμό τους στη Λέρο και στα άλλα τρομακτικά ψυχιατρικά άσυλα. Μετά τη δεκαετία του 1960, νέα αξιακά ρεύματα από τη Δύση, αμφισβητούν την ασυλιακή βεβαιότητα της εποχής, προσφέροντας εναλλακτικές προσεγγίσεις, που θέτουν σε αμφιβολία την ίδια την ύπαρξη της ψυχικής διαταραχής και της ψυχιατρικής. Λίγο αργότερα, άρχισαν να τίθενται σε εφαρμογή τα έξωθεν επιβαλλόμενα και χρηματοδοτούμενα προγράμματα μεταρρύθμισης της ελληνικής ψυχιατρικής για να συγκλείσουν επιτέλους την απόσταση που χώριζε την ελληνική από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή πρακτική.
Διακόσια χρόνια μετά την έναρξη των προσπαθειών για τη μετατροπή μιας μικρής οθωμανικής επαρχίας σε ελληνικό κράτος, οι Έλληνες ψυχίατροι βρίσκουν πλέον τους εαυτούς τους να εξασκούν την ειδικότητα τους σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό περιβάλλον αλλά συνεχίζουν να επιδιώκουν τη συγχρονία και την ισοτιμία με τους υπόλοιπους Έλληνες ιατρούς συναδέλφους τους. Ακριβώς τα ίδια απαιτούν και οι Έλληνες ψυχιατρικοί ασθενείς: να αντιμετωπίζονται ισότιμα με τους άλλους ασθενείς!
Από τα πρώτα χρόνια, που ακολουθούν την Επανάσταση του 1821, συναντάμε τους φρενοπαθείς, που είχαν εγκαταλείψει τους κρίκους των εκκλησιών τους, να βρίσκονται στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, μαζί με τους υπόλοιπους ενδεείς και εξαθλιωμένους, και να ζητιανεύουν για να επιβιώσουν. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο αριθμός αυτού του πληθυσμού θα γιγαντωθεί ιδιαίτερα και θα αποτελέσει «το από μακρού, εις εμφανή οξύτητα, ψυχιατρικόν πρόβλημα εν Ελλάδι». Τότε, η ελληνική πολιτεία αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την τρέλα ως κοινωνικό πρόβλημα και να φυλακίσει τους τρελούς. Από τους χώρους φυλάκισής τους, οι τρελοί θα οδηγηθούν μετά από λίγα χρόνια ως ασθενείς στα ειδικά νοσοκομεία. Η εισαγωγή εκείνο τον καιρό στην Ελλάδα του δυτικού ψυχιατρικού παραδείγματος, νομιμοποίησε αυτή τη μεταφορά τους στο Δαφνί αρχικά, και αργότερα τον εγκλεισμό τους στη Λέρο και στα άλλα τρομακτικά ψυχιατρικά άσυλα. Μετά τη δεκαετία του 1960, νέα αξιακά ρεύματα από τη Δύση, αμφισβητούν την ασυλιακή βεβαιότητα της εποχής, προσφέροντας εναλλακτικές προσεγγίσεις, που θέτουν σε αμφιβολία την ίδια την ύπαρξη της ψυχικής διαταραχής και της ψυχιατρικής. Λίγο αργότερα, άρχισαν να τίθενται σε εφαρμογή τα έξωθεν επιβαλλόμενα και χρηματοδοτούμενα προγράμματα μεταρρύθμισης της ελληνικής ψυχιατρικής για να συγκλείσουν επιτέλους την απόσταση που χώριζε την ελληνική από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή πρακτική.
Διακόσια χρόνια μετά την έναρξη των προσπαθειών για τη μετατροπή μιας μικρής οθωμανικής επαρχίας σε ελληνικό κράτος, οι Έλληνες ψυχίατροι βρίσκουν πλέον τους εαυτούς τους να εξασκούν την ειδικότητα τους σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό περιβάλλον αλλά συνεχίζουν να επιδιώκουν τη συγχρονία και την ισοτιμία με τους υπόλοιπους Έλληνες ιατρούς συναδέλφους τους. Ακριβώς τα ίδια απαιτούν και οι Έλληνες ψυχιατρικοί ασθενείς: να αντιμετωπίζονται ισότιμα με τους άλλους ασθενείς!
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
