Η τρελή του Σαγιό

Στην ταράτσα ενός καφενείου, στην πλατεία του Σαγιό όπου συχνάζουν τραγουδιστές, ρακοσυλλέκτες, πωλητές κορδονιών, λουλουδιών και άλλων, στην ταράτσα λοιπόν του καφενείου τέσσερα άτομα συνωμοτούν. Ο σκοπός τους: να λάβουν την άδεια να εξερευνήσουν το υπέδαφος του Παρισιού για να βρουν πετρέλαιο. Τα άτομα αυτά δεν έχουν όνομα, ξέρουμε μόνο την ιδιότητά τους. Είναι ο Πρόεδρος, ο Βαρόνος, ο Εξερευνητής, ο Χρηματομεσίτης. Δεν είναι εξατομικευμένοι, απλώς αντιπροσωπεύουν μια άψυχη κοινωνική ομάδα, μια μάζα η οποία αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ύποπτη και επικίνδυνη, εφόσον σκοπός τους είναι να επεκτείνουν την ομοιομορφία στο λαό. Ποια είναι η μόνη προστασία, η μόνη ασφάλεια, η μόνη προϋπόθεση ενός αληθινά σύγχρονου κόσμου; Είναι ένας και μόνο τύπος εργαζομένου, ομοιόμορφου τόσο στην εμφάνιση όσο και στη συμπεριφορά, να κάνει δηλαδή, τις ίδιες κινήσεις και να χρησιμοποιεί τα ίδια λόγια. Το δηλώνει ο Πρόεδρος στους συντρόφους του οι οποίοι το επικροτούν ευχαρίστως.