Παιδικοχαρίτες

Στα ποιήματα, στους στίχους και στις ημερολογιακές καταγραφές της Ελένης Χριστοπούλου παρουσιάζονται πολλαπλές διαστάσεις του ποιητικού υποκειμένου. Εμείς θα μείνουμε σε δύο μονάχα: στην τάξη της και στον ρομαντισμό του παιδικού βιώματος που είναι η ίδια (καθαρίστρια στο επάγγελμα) η Ελένη. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά αδυνατούν να αυτονομηθούν. Το υποκειμενικό και το αντικειμενικό εδώ κοινωνούν και επικοινωνούν ποιητικώς· σκηνοθετικό φόντο και νοηματικό υπόστρωμα: ο δρόμος.
Οι αισθήσεις της: το φως, «κάτω από τα φώτα, αντικατοπτρίζεται η άγνοια», και ο αέρας, «αέρας σηκώθηκε σήμερα να πάρει μακριά τα κύματα, μην τυχόν και θυμηθούμε πόσο είμαστε παιδιά».
Ο (υποκειμενικός) χώρος και ο (αντικειμενικός) χρόνος της – από τον δρόμο, στον δρόμο: «Άδικα περιμένουμε στο παγκάκι. Άλλωστε, ο χώρος του λιγοστός. Μόνη μας ελπίδα οι αβάπτιστοι δρόμοι» και «Τις στολές μας φορέσαμε να χτίσουμε σε απάτητο πύργο. Εδώ να κλείσουμε το παρόν».
Η τάξη της: «Σήμερα ο καιρός είναι λίγο καλύτερος. Δεν έχουμε και τη σκόνη από μακριά» και «Κάποτε ήμασταν παιδικοχαρίτες. Σήμερα με τα κόκαλά μας φτιάχνουνε τραμπάλες».