Η πιο βαθιά πληγή

Τη σπάθα και το σπαθί βγάζει από το θηκάρι και αντί να γράφει, χαράζει τα ποιήματα. Με όχημα την ιστορική μνήμη, τον βρίσκουμε στο Μεσολόγγι δίπλα στον ανδριάντα του ήρωα Κασομούλη, που φωτίζεται με μια φωτεινή διαφήμιση της κόκα κόλα, να υμνεί τον τελευταίο Παλαιολόγο, που έγραψε το ένα και μοναδικό του ποίημα με το ίδιο του το αίμα, μας καλεί σε εθνική έγερση, ενθυμούμενον τη δήλωση Κίσινγκερ, μετά την εισβολή στην Κύπρο, στέκεται στο πλευρό των Ρωσοπόντιων, που θεωρεί ότι είναι πιο Ελληνες από τους Ελληνες. Κι ακόμη, επιστρέφει στα Σεπτεμβριανά του 1955, στον τελευταίο βυζαντινό πρωθυπουργό, τον Λουκά Νοταρά, στους ανταλλάξιμους του 1924, στην ιστορία του μαρμάρινου δίσκου της Τραπεζούντας. Ξεκάθαρα πράγματα, σύντομες ιστορίες, ποίηση υπό το φως της ελληνικής Ιστορίας, χωρίς φανατισμούς.