Ιππότης, θάνατος, διάβολος

Η συναρμογή δύο αλληγοριών, του περιπλανώμενου Ιππότη του Άλμπρεχτ Ντύρερ και του περιπλανώμενου Πρίγκιπα του Χέρμαν Μπροχ, υπήρξε έναυσμα επανεξέτασης της πρωτόλειας ποιητικής του Ούγκο φον Χόφμανσταλ, πλέον παραγκωνισμένης από την ίδια τη δραματουργική πορεία του Αυστριακού δημιουργού, την οποία θα σφράγιζε η συνεργασία του με τον Ρίχαρντ Στράους.

Τα περισσότερα ποιήματα παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, συνοδευόμενα από δύο μονόπρακτα των οποίων η συμβολική συνομιλεί με τα ποιήματα. Ακολουθεί ένα αναλυτικό επίμετρο σχετικά με τη ζωή και την εργογραφία του Χόφμανσταλ.



ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Χρόνε! Είμαστε τα φτερά σου,
Μα όχι και τα νύχια τα γαμψά σου.
Μα μην και δε σε βόλευε κάπως πιο πολύ
Φτερά και νύχια την ίδια στιγμή;


ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Τι είναι ο κόσμος; Είναι ένα ποίημα δίχως τέλος,
Εντός του ρέει ο θείος Λόγος μ’ όλο του το φως,
Εντός ξέφρενος κι αβρός ο οίνος της Σοφίας, κι ο Έρωτας
Εντός – αυτός, που τη λαλιά του για μας τη φανερώνει.

Για κείνον που ’χει λίγο νου να το σκεφτεί,
Είν’ η αχτίδα η μοναχή, που έναν ήλιο ολάκερο τον σπάει,
Είν’ ένας στίχος μοναχός, που άλλους χίλιους μόνος του γεννάει
Κι ανείδωτος μαραίνεται, πεθαίνει, σβήνει.

Είναι σύμπαν ολάκερο, με όλα τ’ αγαθά του,
Η δίχως τέλος μουσική, λάγνο που μένει ειπωθεί,
Κατά δική του ομοίωση, δική και ομορφιά.

Για όσα είδες, πέρα απ’ τον κόσμο αυτόν ίδια δεν έχει.
Διάβαζε ό,τι κι όσο θες – πάλι αυτό θε να ’ν’ το δίδαγμά του:
Η αληθινή ζωή θα είναι πάντα έξω απ’ τις σελίδες.