Τέσσερις ιστορίες από τον πόλεμο της Ισπανίας

Κάποτε στη Μαδρίτη, το μπαρ του Chicote ήταν κάπως σαν το Stork, χωρίς τη μουσική και τις μικρούλες, ή ίσως σαν το μπαρ "μόνο για άντρες", του Waldorf, αν επέτρεπαν την είσοδο στα κορίτσια. Έρχονταν, μια κι ο λόγος, μα ήταν κέντρο κυρίως για αντρική πελατεία και οι γυναίκες δεν "έχαιραν ιδιαιτέρας εκτιμήσεως." Ο Πέδρο Chicote ήταν ο ιδιοκτήτης και διέθετε μιαν από κείνες τις προσωπικότητες που από μόνες τους φτάνουν και περισσεύουν για ένα μαγαζί. Ήταν μπάρμαν καταπληκτικός, πάντα διακριτικός, πάντα ευδιάθετος, κι είχε ένα ανεξάντλητο απόθεμα κεφιού. Σήμερα το κέφι είναι κάτι μάλλον σπάνιο και λίγος κόσμος το έχει για πολύν καιρό. Μάλιστα θα 'πρεπε να προσέχει κανείς να μην το μπερδέψει με την επιδειξιομανία. Ο Chicote πάντως το είχε και το κέφι του δεν ήταν ψεύτικο, ούτε επιτηδευμένο. Επίσης ήταν σεμνός, απλός και εγκάρδιος. Είχε την ίδια ακριβώς διακριτικότητα, και μαζί την εξαιρετική ικανότητα, του Ζορζ του πορτιέρη στο μπαρ του Ritz, στο Παρίσι, που είναι ίσως το ανώτερο παράδειγμα που μπορεί να φέρει κανείς κουβεντιάζοντας με κάποιον κοσμογυρισμένο· και είχε ένα μπαρ πάρα πολύ συμπαθητικό.