Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη στο δρόμο της αναζήτησης...

…Είχαμε ραντεβού σ’ ένα εργαστήρι θεατρικού παιχνιδιού. Θέλαμε να πειραματιστούμε. Κλείσαμε για λίγη ώρα τα μάτια ανοίγοντας τα βλέφαρα της ψυχής. Ψάξαμε να φέρουμε στο μυαλό ό,τι μας είχε εμπνεύσει, μέσα από τη ζωή, τους ήρωες της λογοτεχνίας, της ποίησης και του θεάτρου, διαλέγοντας όμως μονάχα ένα πρόσωπο, ένα ρόλο. Έτσι, αφού σκεφτήκαμε, σηκωθήκαμε και οι δυο στη σκηνή να παίξουμε τους ήρωές μας. Ούτε εγώ ούτε κι εκείνος γνωρίζαμε ποιον ρόλο είχε επιλέξει ο καθένας μας. Θα γνωριζόμασταν αυθόρμητα, στην πράξη.

Ο Κωνσταντίνος είχε ντυθεί με κάτι πρόχειρα υφάσματα που βρήκε στην αίθουσα και κρατούσε στο χέρι ένα τριαντάφυλλο. Δεν ήταν δύσκολο να μαντέψεις ποιον ήρωα είχε διαλέξει.

Εγώ δεν σκέφτηκα καθόλου τη μεταμφίεση, γιατί αυτός που είχα ξεχωρίσει, μπορεί να φορούσε τα πρόσωπα των χαρακτήρων του, μα κάθε φορά ήταν ο ίδιος παρών. Τον είδα να κάθεται σκεφτικός στο βράχο του, να ταξιδεύει σε μια Οδύσσεια λουσμένος στο φως μπροστά σε μια θάλασσα από σύμβολα αρχέγονα, παμπάλαια, μα και συνάμα μπροστά απ’ την εποχή του κι απ’ τη δική μας ακόμα. Τον είδα κυνηγημένο, διωκόμενο, ήσυχο και γαλήνιο. Τον είδα να κρατά το κεφάλι του βυθισμένος σε ένα πέλαγο συναισθημάτων με μόνο του σωσίβιο τις λέξεις. Να εξετάζει τα μυστήρια του κόσμου, αβόλευτος κι ανήσυχος, χωρίς ποτέ να παρασταίνει πως τα έμαθε ή τα γνώρισε όλα, ελεύθερος και ατρόμητος, αφού ένιωσε το πεπερασμένο των χρόνων μας, αφού πίστεψε πως δεν υπάρχει τίποτα άξιο πέρα απ’ τον άνθρωπο, τη σάρκα, τα πάθη και τη ψυχή του, για να πιστέψει κανείς. Τον είδα να σκορπίζει στον αγέρα κάθε πίστη, ακόμα και την δική του. Κάθε ιδέα. Κάθε πλάνη. Ανεμίζοντας ένα μονάχα φλάμπουρο, αυτό του ταξιδιού και της αναζήτησης.

Και τώρα; Πώς να παίξω έναν τέτοιο ρόλο; Ένας μικρός Θεός στο μπόι του ανθρώπου. Αν μ’ άκουγε τώρα μπορεί και να μ’ έβριζε! «Κολακείες», ίσως και να έλεγε εκνευρισμένος, μα μπορεί και να του άρεσε η απόπειρα.

«Φόρος τιμής», θα του έλεγα, «υπόκλιση της γενιάς μου στο αύριο, όπως εγώ το καταλαβαίνω. Γιατί μονάχα εμένα εκπροσωπώ. Και συγχώρα με για το ατόπημα αλλά θέλω να σου πω κάτι. Ίσως εσύ που ξέρεις τι σημαίνει να παίρνεις φόρα απ’ τον πάτο της κόλασης για να μπορέσεις κάποτε να πετάξεις, ίσως να μας βοηθήσεις με τις σκέψεις σου για να βρούμε τον δρόμο, να πάμε τον ανήφορο, να τον διαβούμε κι εμείς».

Κάθε γενιά, θα μου πεις, χαράζει τα δικά της μονοπάτια. Δεν μπορώ να σε αγνοήσω όμως. Θέλω να μάθω. Πήρα τα πρόσωπα λοιπόν, δανεικά. Κάποια από τα πρόσωπα. Είπα να ντυθώ για λίγο με τις δικές τους φορεσιές. Από τον Καπετάν Μιχάλη και την Εμινέ, από τον Αλέξη Ζορμπά και τη Χήρα, από τον παπα-Φώτη και από όλους τους κυνηγημένους Χριστούς. Λίγο απ’ τον Οδυσσέα και τους Μεσσίες, τα πνεύματα που τον τριγύριζαν τις νύχτες και του μιλούσαν είτε μέσα στη σιγαλιά της μοναχικότητάς του είτε στα πολύβουα μελίσσια των πόλεων του κόσμου, κάνοντάς τον να χάνει τον ύπνο του και να βρίσκει τη ζωή. Τί ήταν για εκείνον ιερό και όσιο; Τί ήταν μη ανθρώπινο ή απαράβατο να αγγιχτεί; Τίποτα!