Τρώγοντας την ανορεξία μου

«Στα δεκατέσσερά μου, πίστευα πως η αξία μου μετρούσε σε κιλά. Άρχισα να μικραίνω, να σβήνω, ώσπου η καρδιά μου κόντεψε να σταματήσει. Στο νοσοκομείο έμαθα τι σημαίνει όριο — αλλά και τι σημαίνει θαύμα. Γιατί μέσα στο σκοτάδι, κάθε φορά που προσευχόμουν, μια φωνή μού ψιθύριζε: “Δεν είσαι μόνη. Η ζωή είναι δώρο”». Η νευρική ανορεξία δεν είναι επιλογή. Είναι ένας εσωτερικός πόλεμος ανάμεσα στη φωνή που λαχταρά ζωή και στη φωνή που πνίγεται από τον φόβο. Επιλογή όμως είναι να σταθείς απέναντί της, να κοιτάξεις τον καθρέφτη και να πεις: θέλω να ζήσω. Η Ελισάβετ Φωτιάδου γράφει με ειλικρίνεια και βαθιά ευαισθησία για τα χρόνια της σιωπής και της απώλειας, για τον δρόμο που την οδήγησε ξανά στη ζωή και στο φως. Μέσα από τον πόνο, ανακαλύπτει την πίστη — και μέσα από την πίστη, την ελευθερία. «Δεν είμαι πια ένα σώμα που προσπαθεί να εξαφανιστεί. Είμαι μια ψυχή που βρήκε χώρο να αναπνεύσει». Μήνυμα από τη συγγραφέα: «Καμιά φορά σκέφτομαι, χωρίς να υπάρχει η μεγάλη χρονική απόσταση από τα όσα έζησα, πως σε όλη αυτή την πάρα πολύ δυσάρεστη εμπειρία με τη νευρική ανορεξία υπήρχαν και κάποια «καλά» νέα. Ναι, μπορώ να πω πως αυτή η ασθένεια με έφερε στο χείλος του γκρεμού, αλλά με έναν παράδοξο και ακατανόητο τρόπο, την ίδια στιγμή, με βοήθησε να αγαπήσω τον εαυτό μου. Να τον αποδεχτώ. Να βρω την πίστη μέσα μου, να προσευχηθώ για να γίνω καλά λίγο πριν φτάσω στον θάνατο, και να διατηρώ ακόμα αυτή την πίστη ζωντανή. Με βοήθησε να βρω ξανά τον εαυτό μου, αφού τον έχασα πρώτα αρκετές φορές. Με έκανε να έχω διαστρεβλωμένη εικόνα για τον εαυτό μου, να πιστεύω πως δεν είμαι αρκετά «άρρωστη» για να ζητήσω βοήθεια, πόσο μάλλον να τη δεχτώ. Δεν έβλεπα πως είμαι ασθενής. Πως είμαι ψυχολογικά άρρωστη και όχι απλώς μια θλιμμένη έφηβη που δεν θέλει να φάει. Πίστευα πως η εξαντλητική σωματική άσκηση με έκανε πιο υγιή — είχα φτάσει να γυμνάζομαι πέντε ώρες την ημέρα. Ήμουν η τελευταία που μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι νοσεί. Αλλά ήμουν η πρώτη που θα με έσωζε. Ήταν η δική μου μάχη. Εγώ απέναντι στον εαυτό μου. Αυτός είναι ο εσωτερικός πόλεμος και διχασμός της νευρικής ανορεξίας».