Το φορτηγό και το τριαντάφυλλο

Η λήθη κι η αδιαφορία είναι αδελφές δίδυμες. Ή όχι, είναι μάνα και κόρη, χωρίς να μπορείς να πεις ποια γέννησε ποια. Το αυγό κι η κότα. Έρχονται όμως καιροί που δεν την επιτρέπουν την αδιαφορία. Φαίνεται τότε η τρύπα, το κενό της λήθης. Και πέφτεις μέσα. Μα η φύση το κενό δεν το δέχεται. Κι είναι τότε η μνήμη, η μνήμη η ελεύθερη, που ορμάει να "βουλώσει" την τρύπα.

Χαμηλοκοίταγα, αλλά το νοιωθα, κουνιόμουνα παράξενα. Τότε με πρόσεξε ο Άρης.
- Κι εσύ συναγωνίστρια, που χαμογελάς σαν το τριαντάφυλλο, τι κάνεις, βοηθά στον αγώνα;
Κόντεψα να λιποθυμήσω. Ο χτύπος της καρδιάς μ θ ακούστηκε μέχρι πέρα, τους λόγγους, τις βουνοκορφές, τα διάσελα, κι ακόμα παραπέρα. Σ όλη την υπόλοιπη ζωή μου εκλιπαρούσα το θείο Αντώνη να μου πει, αν του χε πει τίποτα, κάτι, του Άρη, σ όλη του τη ζωή εκείνος, -μέχρι που τον χάσαμε, Θειοσχωρέστον-, μου λεγε, μου ορκιζόταν πως τίποτα, όχι, τίποτα δε του χε πει, μουρλή ήμουν που θα του λεγε τέτοια; Σ όλη μου τη ζωή δεν τον πίστεψα.
- Μαθαίνω γράμματα στα μικρά παιδιά, είπα με περηφάνεια, ενώ το νοιωθα εκείνη τη στιγμή κι εγώ, για πρώτη φορά, πως το χαμόγελό μου ήτανε κόκκινο σα το τριαντάφυλλο της κρεβατίνας, σαν το δειλινό, σαν το αίμα, κι ακόμα πιο κόκκινο. Μου δειξε η συναγωνίστρια Ρόζα και τα μαθαίνω.
- Δασκαλίτσα! Μια μικρή δασκαλίτσα! Το δικό σου όπλο είναι πιο δυνατό απ το δικό μου, να το ξέρεις. Μια μέρα ο πόλεμος θα τελειώσει και τότε εμείς θα μαστε άχρηστοι, για πέταμα, όσοι τη γλυτώσουμε. Τότε εσείς θα πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας, να μορφωθεί ο λαός, να πάει μπροστά, να ζήσει νοικοκύρης στο τόπο του, να ζήσει λεύτερος. Εμείς μπορεί και να του τη δώσουμε τη λευτεριά, αλλά εσείς θα τηνε κάμετε δικιά του. Εμάς θα μας ξεράσει, τότε, ο καιρός. Άμποτε να έρθει η σειρά η δικιά σας.