Το ελληνικόν διήγημα ΙΙ

Η εποχή κατά την οποία εκδίδεται η Ανθολογία, εκτός από μεταβατική σε επίπεδο κοινωνικοπολιτικό, είναι και ιδιαίτερα κρίσιμη για τη νεοελληνική λογοτεχνία, καθώς η πεζογραφία ακολουθεί μια ενδιαφέρουσα διαδρομή προς την ενηλικίωσή της, δίνοντας αξιόλογα έργα, ενώ, παράλληλα, κυοφορείται η εμφάνιση της ιδιαίτερα στιβαρής και σύνθετης Γενιάς του Τριάντα. Σε παρόμοια κρίσιμη φάση εξέλιξης βρίσκεται και η νεοελληνική γλώσσα, καθώς μετά την κατάκτηση της δημοτικής εκκρεμεί η έστω προσωρινή παγίωσή της, με αποτέλεσμα να επικρατεί ακόμη μεγάλη ποικιλότητα και πολυτυπία. Η σπουδαιότητα της Ανθολογίας, που συνιστά για την εποχή της την πύλη προς την ιστορία και τα υπο-είδη του διηγήματος, είναι περίπου αυταπόδεικτη, αφού επικυρώνει την πορεία που ακολούθησε ο αφηγηματικός λόγος και ενδεχομένως έχει συμβάλει στη δημιουργία του κανόνα. Επιπλέον, όσον αφορά το δικό μας παρόν, καθώς η Ανθολογία είναι εκ των πραγμάτων ένας χάρτης της πεζογραφικής παραγωγής του παρελθόντος και κιβωτός, της γλωσσικής εξέλιξης, η επανέκδοσή της, με την ασφάλεια που παρέχει η αναδρομική κριτική, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμη για τη μελέτη της διαδρομής της νεοελληνικής πεζογραφίας, για την οποία το ενδιαφέρον και συνακόλουθα η βιβλιογραφία τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί.
Στην παρούσα επανέκδοση, που γίνεται για φιλολογικούς και ιστορικούς λόγους, αποκλείστηκε εξαρχής η επιλογή της φωτοαναστατικής αναπαραγωγής, κυρίως γιατί η Ανθολογία βρίθει λαθών, τυπογραφικών και προπάντων πραγματολογικών, λιγότερο στα κείμενα και περισσότερο στα βιογραφικά σημειώματα των συγγραφέων, που προτάσσονται των κειμένων τους, τα οποία κρίθηκε σκόπιμο να διορθωθούν. [...]