Το δίχτυ του ουρανού

Ο Σιγκέρου άκουγε το μικρό καταρράκτη από το βάθος του κήπου και προχώρησε προς τα εκεί, γιατί ήταν ένα από τα αγαπημένα του μέρη μέσα στον περίβολο του ναού. Στ' αριστερά του άρχιζε η απότομη κατωφέρεια, που έφτανε μέχρι κάτω, στην κοιλάδα. Οι πλαγιές ήταν χρυσοκόκκινες, οι κορφές απέναντι υψώνονταν η μια πίσω από την άλλη στο φόντο του ουρανού, θαμπές κιόλας στο φως του δειλινού. Στα δεξιά του το ίδιο το βουνό ήταν το φόντο του κήπου, τ' ανοιχτόχρωμα μπαμπού ξεχώριζαν στο βαθυπράσινο των κέδρων, λυγερά και χαριτωμένα, και οι άσπροι αφροί του καταρράκτη έπεφταν σαν νήματα κλωσμένα πάνω στα γυαλιστερά βράχια. Σκαρφάλωσε λίγο πιο ψηλά ανάμεσα στις φτέρες και στάθηκε να κοιτάξει πίσω του τον κήπο. Από δω τα βράχια έμοιαζαν βουνά, οι θάμνοι δάση. Του φάνηκε πως έβλεπε ολόκληρη τη Μέση Χώρα σ' αυτό το μικρό κομμάτι γης, με τα βουνά και τα ποτάμια της. Αλλά η ψευδαίσθηση σκόρπισε και χάθηκε ξαφνικά και μια μορφή εμφανίστηκε ανάμεσα στους θάμνους - και για μια στιγμή, για μια στιγμή μόνο, ο Σιγκέρου την είδε σαν θεά, που περπατούσε μέσα στην ίδια την πλάση της.