Η εποχή της αντιψυχιατρικής

Τα θεραπευτικά μοντέλα που μια κοινωνία χρησιμοποιεί είναι πιστός της καθρέφτης. Η κρίση του ιατρικού θεραπευτικού μοντέλου στον εικοστό αιώνα -που ξεκίνησε ίσως με την ψυχανάλυση και οδηγήθηκε από το αντιψυχιατρικό κίνημα στις απώτατες συνέπειές της- πρέπει να διαβάζεται ως ομόλογη με τις ανανεούμενες κρίσεις του καπιταλισμού και τη συνεχή αναγέννηση των μεγάλων επαναστατικών κινημάτων σε όλη τη διάρκεια του αιώνα. Αυτό που μας έκανε να δούμε δεν είναι μια νέα εκδοχή της παλαιάς αντιμαχίας σώμα-ψυχή, αλλά η αναπαραγωγή της αντιμαχίας τεχνική-πολιτική μέσα στις ίδιες τις θεραπευτικές αντιλήψεις και στρατηγικές μας. Και όπως η κόπωση των κινημάτων αυτών στις ημέρες μας αφήνει τις λειτουργίες του αγοραίου καπιταλισμού να μαίνονται στις πιο καταστροφικές τους όψεις, η υποχώρηση τόσο των αντιψυχιατρικών κινημάτων όσο και των αναστοχαστικών, διυποκειμενικών και ψυχοδυναμικών προσεγγίσεων στο λεγόμενο θεραπευτικό πεδίο εκθέτει τη θεσμοποιημένη ιατρική στις πιο αποτρόπαιες όψεις της: ως όργανο βιοκυβερνητικού προγραμματισμού και πειθάρχησης συνειδήσεων και σωμάτων, και ως δύναμη προϊούσας απανθρωποποίησης στην υπηρεσία συντήρησης ενός προ πολλού αυτονομημένου εμπορευματικού μηχανισμού.