Από τη χαμηλή σκοπιά

«Πρέπει να υπάρχει ένα όραμα. Και εμένα το δικό μου όραμα, πέρα απ’ την όποια μερική και πολύ πιθανόν προσωρινή απελευθέρωση, είναι η γενική, σύμμετρη και μόνιμη απελευθέρωση του ανθρώπου. Τι ωφελεί λ.χ. να διακηρύσσει μια πολιτική οργάνωση ότι είναι κατά της καταπίεσης των σεξουαλικών μειονοτήτων; Να τι θα θεωρούσα πραγματικά απελευθερωτική πράξη: να βγουν μερικοί πολιτικολογούντες νέοι και να πουν: ξέρετε, «βασικά» εμείς είμαστε «βασικά» ετεροφυλόφιλοι, αλλά έχουμε πάει και κανά-δυο φορές στο κρεβάτι με έναν ομόφυλό μας, χωρίς για αυτό να πάψουμε να είμαστε άντρες. Αλλά δεν τολμούν. Γιατί θα διαγραφούν αμέσως από την οργάνωση. Προσωρινά λοιπόν μπορούμε να μιλάμε για ένα γενικό βόλεμα. Με δεδομένη την τεράστια αλλαγή που έχει πραγματοποιηθεί στα ήθη σε παγκόσμια κλίμακα –και της οποίας δευτερογενείς εκφάνσεις είναι και τα διάφορα «κινήματα» – στην Ελλάδα τουλάχιστον μπορούμε να πούμε ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τη βράκα του αλλιώς, αλλά απέχουμε ακόμα πολύ από την πραγματική απελευθέρωση –αν υποθέσουμε πως είναι εφικτή».