Τα ελιξίρια του διαβόλου

Στα "Ελιξίρια του διαβόλου" ο Χόφμαν αφηγείται τη ζωή ενός αποστάτη μοναχού, του αδελφού Μένταρ, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο ηδονικό κρασί που ανακάλυψε σε μια μυστική κρύπτη του μοναστηριού.

Παραδομένος σε μια αλλόκοτη δύναμη θ’ αρχίσει για τον παράξενο καπουτσίνο μια ατελείωτη τρισκατάρατη και αιματοκυλισμένη περιπλάνηση. Ο ίδιος διχάζεται ανάμεσα στον πραγματικό εαυτό του και στις σατανικές μεταμορφώσεις του, χάνεται στα βάραθρα της τρέλας και του εγκλήματος.

Για τα «Ελιξίρια του διαβόλου», ο μεγάλος ποιητής Χάινε, έγραψε σε μια από τις «Επιστολές του από το Βερολίνο» ότι «στο μυθιστόρημα αυτό, που σου κόβει την ανάσα, υπάρχουν τα πιο φοβερά και τρομακτικά πράγματα που μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό».

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, εντυπωσιασμένος από το μυθιστόρημα αυτό του Χόφμαν. Θα γράψει ότι «… στα «Ελιξίρια του διαβόλου» σκιαγραφείται αριστοτεχνικά το θέμα του δεύτερου εαυτού, του διχασμού της ανθρώπινης ψυχής σε συνείδηση και ασυνείδητο».