Ομολογίες Αθώων Ενόχων

«…αν σου ιστορήσω εγώ τη ζωή μου θα γράψεις ένα μυθιστόρημα…».

«Ναι, ήμουν το τρίτο πρόσωπο. Τι είπες; Πώς το ομολογώ έτσι απλά και δεν ντρέπομαι; Γιατί να ντρέπομαι; Εγώ τουλάχιστον είχα το θάρρος να διεκδικώ, να αρπάζω και να απολαμβάνω το ποθούμενο και όχι εκείνη –η καθεστηκυία- που γνωρίζοντας τόσα χρόνια τι τρέχει έκανε πως δεν καταλαβαίνει και τα στραβά μάτια, κατάπινε την προσβολή και τη στέρηση, απολαμβάνοντας μόνο περιφρόνηση και απογοητεύσεις από μια επίσημη σχέση κουρελού. Γιατί κουρελού ήταν η σχέση τους». «Θυμάμαι μόνο πως πήρε το μαχαίρι από τον πάγκο της κουζίνας και μου επιτέθηκε.

Ούρλιαζε πάλι όπως κάθε φορά που ξεκινούσε καβγάδες χωρίς λόγο μόνο και μόνο για να με προσβάλλει, να με εξευτελίσει και να ακούνε οι γείτονες πως είμαι άπιστη και παλιογυναίκα «Μωρή ποτάνα ξενομερίτισσα που ήρθες εδώ και μας αραδιάζεις συνέχεια μπάσταρδα… Σκοπός σου να κληρονομήσεις τα κόπια μου εσύ και τα μούλικα;». «Τι με κοιτάζεις έτσι κωλόγρια; Θαρρείς πώς μπορείς ακόμη να με κάνεις ότι θέλεις; Σκάσε πια!

Εγώ κάνω τώρα κουμάντο. Κατάλαβέ το. Χώνεψέ το. Ούτε τα μάτια σου δεν θέλω να σηκώνεις πια απάνω μου. Σιχαίνομαι και τη ματιά σου. Γιατί με κοιτάς; Γιατί με κοιτάς επίμονα και με τσατίζεις; Το ξέρεις πως τσατίζομαι σαν με κοιτάζεις έτσι. Το ξέρεις και πολύ καλά μάλιστα. Έτσι με κοίταζες κάθε φορά που έπρεπε να καταλάβω από τη ματιά σου αν είχες τα κέφια ή τα νεύρα σου και αν μπορούσα να αναπνέω μπροστά σου ή έπρεπε να εξαφανιστώ για να μην ξεσπάσεις πάνω μου».