Αίνος στους άξιους

Από τα νεανικά μου χρόνια σημείωνα σ' ένα σχολικό τετράδιο
αγαπημένες στιγμές που άστραφταν και σβήνανε σαν τ' άστρα στο
στερέωμα, για πρόσωπα που αγαπούσα πάρα πολύ και ζέσταιναν τη
ζωή γύρω μου. Έτρεμα πάντα τη Λήθη, που σημαίνει θάνατο, και
διάλεξα τη Μνημοσύνη που τον καταργεί. Η λειτουργία της
θεατρικής ζωής μ' έκανε να νιώθω ως προεξάρχουσα μιας πομπής
από τα χρόνια του Θέσπη, που διηγείται τα πάθη του Διονύσου και
άλλων ηρώων, μπροστά σ' ένα Κοινό έτοιμο να συγκινηθεί από
άγνωστες λυπητερές και χαρούμενες ιστορίες για να μάθει πως ζει
ο κόσμος πέρα από το δικό του κατώφλι... Όχι, δεν είμαι
συγγραφέας, και τα γραφτά μου δεν είναι αποτέλεσμα συγγραφικού
οίστρου. Δεν μπορώ να κάθομαι στην καρέκλα πολλήν ώρα.
Μουδιάζουν τα άκρα μου. Είμαι ηθοποιός, και στην τέχνη μου
λειτουργώ εν κινήσει. Έζησα πλάι σε μεγάλες ψυχές,
δυσαναπλήρωτους τεχνίτες, ιερά πρόσωπα. Στη βαθιά κρύπτη της
μνήμης και του συνειδητότος φύλαξα τη μεγαλειότητά τους.