Κομπολόι

Μικρός, αρχές του '70, τις Κυριακές πηγαίναμε επίσκεψη στο σπίτι του προπάππου, μια ξύλινη κατασκευή στην άκρη του Βοσπόρου, λίγο πιο πέρα από τα Θεραπειά, στην Πόλη. Ο Θεόδωρος Κ., καθισμένος γύρω από το μαγκάλι που ζέσταινε το κεντρικό δωμάτιο, παρέα με τη μαύρη του γάτα, την Αράπ, ήταν απροσδιορίστου ηλικίας... Να 'ταν εκατό ή διακοσίων ετών, το ίδιο μου 'κανε... Μυθική φιγούρα που, όπως της άρμοζε, δεν έλεγε παρά σπάνια δυο τρεις λέξεις όλες κι όλες. Οι φλούδες μανταρινιού που σιγοκαβουρντίζονταν δίπλα στα κάρβουνα, οι παράξενες παλιές μυρωδιές, το αμυδρό φως, τα τριξίματα του σπιτιού, όλα μαζί χόρευαν ρυθμικά στο "τσακ - τσακ - τσακ" κάθε μιας χάντρας του κομπολογιού του. Λες και σαν μαέστρος έδινε ψυχή και τέμπο στην αυλή υπόσταση των αισθήσεών μου...
Που και που το κομπολόι ζωντάνευε, άρχιζε να χορεύει, ο ρυθμός γίνονταν πιο ταχύς, πιο έντονος, πιο ακατάστατος... Και ο Θεόδωρος μου 'λεγε τις σπάνιες δυο τρεις λέξεις. Λες και τα οργωμένα από το χρόνο χέρια του είχαν γίνει ένα με το ατόφιο κεχριμπάρι και οι χάντρες μιλούσαν στη θέση του. [...]