Οργανική Χημεία. Δομή και Λειτουργικότητα, 7η έκδοση. Τόμος Α΄

Η επικοκκίνη G είναι ένας αντιπρόσωπος φυσικών προϊόντων της οικογένειας του διοξοδιαζακυκλοεξανίου (δικετοπιπεραζίνης), πολλά από τα οποία είναι προικισμένα με αντιβακτηριακές, αντιυπεργλυκαιμικές, αντικαρκινικές, αντιιικές, κυτταροτοξικές και ανοσοκατασταλτικές ιδιότητες. Το συμπαγές πεντακυκλικό της πλαίσιο περιέχει λειτουργικές ομάδες, τυπικές για διάφορες τάξεις ενώσεων οι οποίες περιγράφονται σ’ αυτό το βιβλίο: αλκοόλες, θειόλες, αλκένια, κετόνες, και αμίδια. Η επικοκκίνη G απομονώθηκε το 2009 από τον μύκητα Epicoccum nigrum (δείχνεται στο οπισθόφυλλο), και δύο χρόνια αργότερα έγινε η ολική της σύνθεση από την ομάδα του καθηγητού Κ. Κ. Νικολάου, τότε στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Scripps και στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο, και τώρα στο Πανεπιστήμιο Rice στο Χιούστον του Τέξας. Ο μύκητας έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως και δημιουργεί αποικίες σε διάφορα εδάφη, φυτά και φρούτα. Αν και η κύρια δράση του είναι η διάσπαση φυτικών ιστών, πρόσφατα έχει αναγνωρισθεί ως ένας προστατευτικός οργανισμός εναντίων των παθογόνων των φυτών του ηλίανθου, του βαμβακιού, των δένδρων της μηλιάς και του ζαχαροκάλαμου.
Στο Κεφάλαιο 8, και στη συνέχεια σε όλο το κείμενο, συζητούνται στρατηγικές για τη συναρμολόγηση πολύπλοκων δομών. Η βιολογική και ιατρική σημασία των οργανικών μορίων διαλαμβάνεται στο γενικό κείμενο, σε πολλές παραγράφους Πραγματικής Ζωής, σε υλικό στα περιθώρια του κειμένου και σε πολυάριθμα προβλήματα.