Ο ασπρόμαυρος θίασος του Πέτρου Παράσχη

Ο Πέτρος της εικόνας (για τους πολλούς).
Ο Πέτρος των δίσκων, των αφισών, των ασπρόμαυρων συνθέσεων. Ο Πέτρος που αφήνει αποτυπώματα στο χρόνο και στις ψυχές που, αν τα βάλεις στη σειρά, συνθέτουν μια ολόκληρη εποχή ευαισθησίας (καμωμένη από χίλιες δυο άλλες) που ευτυχώς δεν λέει να τελειώσει.
Ο Πέτρος των λέξεων (για τους υποψιασμένους).
Ο Πέτρος όσων διαβάζουν τα κείμενά του –όταν αποφασίζει να γράψει– ή είχαν την τύχη να τον ακούσουν στο ραδιόφωνο με αυτή τη βραχνή, καπνισμένη φωνή που, όταν ξεθαρρεύει, κάνει μακροβούτια στη συγκίνηση και ανασύρει θησαυρούς – προσωπικούς, συλλογικούς, πολύτιμους.
Ο Πέτρος του αισθήματος (για τους τυχερούς).
Ο Πέτρος των φίλων – όσων τον γνωρίζουν προσωπικά κι έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του και το σπάνιο προνόμιο να τον δουν να μιλάει ζωντανά για τους συντρόφους της καρδιάς του, για τις φίλες και τους φίλους του, που ανήκουν στη σφαίρα της ζωής, του πανιού, της σκηνής, της απενοχοποιημένης μαγείας.
Ο Πέτρος του Ονείρου – που φλέγεται ολόκληρος απ’ την καύτρα του τσιγάρου του και σκορπίζεται στη σφαίρα των μύθων του. Εκεί που ο Χατζιδάκις κι ο Λόρκα (επιτέλους) συναντιούνται. Εκεί που ο Παζολίνι σκέφτεται πόσο καλή παρέα θα έκαναν η Τάνια κι η Μανιάνι, κι η Κάλλας ανταλλάζει συνταγές με τον Τεννεσσή Γουίλλιαμς στη Βενετία του Άσενμπαχ, χαζεύοντας περαστικά αγόρια.
Άραγε πόσοι Πέτροι συνθέτουν αυτόν τον έναν που πήρε τη μεγάλη απόφαση να σπάσει τη σιωπή του και να βγάλει το λύκο της ψυχής του βόλτα μέσα στις σελίδες τούτου του βιβλίου; Φοβάμαι πως είναι αδύνατον ν’ απαντηθεί ακόμα. Ωστόσο τώρα που ο απόκοσμος δαίμονάς του είδε το φως, εύχομαι να γλυκάθηκε, να εξημερώθηκε και να συνεχίσει να μας χαρίζει τόσο γενναιόδωρα τα σπάνια κρυφά του δώρα.
Γεράσιμος Ευαγγελάτος