Όταν οι άγγελοι ζωγραφίζουν τη γη: Ερμηνευτικά κείμενα

Η ποιητική Γραφή έχει μια παραμυθητική ιδιότητα.
Οι λέξεις στην ποιητική γραφή σωματοποιούνται, αποκτούν παλλόμενες δονήσεις, δημιουργούν νέες εστίες πρόσληψης «Είδα τον Ποιητή ολομόναχο και γύρω του να λάμπει το κενό» αναφέρει ο Μίλτος Σαχτούρης. Το κενό αποκτά πλαστικό όγκο, γίνεται διάφανη σιωπή. Αυτό το διάμεσο ανάμεσα στον Ποιητή και το κενό ορίζει η
ποίηση «Ποίηση είναι μόνο Κείνο που απομένει» αναφέρει ο Οδυσσέας Ελύτης.
Είναι αυτή η αύρα που μας διαπερνά μέσα από το ποίημα και που ξυπνά μέσα μας την πρώτη αίσθηση των πραγμάτων. Όταν οι Άγγελοι ζωγραφίζουν τη γη. Κόκκινο φλέγεται στα τζάμια. Είναι γήινοι, χωρίς φτερά και μετατρέπουν με το χρωστήρα
τους την καθημερινότητα σε μικρά θαύματα. Το θείο γίνεται απτό.
Τα ρολόγια ξεκουρδίζονται, ο χρόνος ακινητοποιείται. Εικόνες κυλούν, ερμηνείες δονούνται, νέες σχέσεις εγκαινιάζονται ανάμεσα στο κείμενο-σώμα της γραφής και τον αναγνώστη. Στο σύθαμπο οι λέξεις κρυσταλλώνονται και φέγγουν. Μέσα σε λωρίδες σκοτάδι μικρές φλογίτσες ανάβουν. Κι ο αόμματος Τειρεσίας ξαφνικά βλέπει.

Στη συναγωγή αυτή των κειμένων συνεκτικός ιστός είναι η αναζήτηση
του νεοελληνικού πολιτισμικού προσώπου μέσα από τις σημαίνουσες
σχέσεις φύσης-πολιτισμού, ατόμου-κοινωνίας, ρασιοναλισμού-μυστικισμού.
Οι διπολικές αυτές σχέσεις ορίζονται από την υπέρβαση των
αντιθέτων, οι οποίες κρυσταλλώνονται σε ομόλογες ποιητικές φόρμες
όπως: «αγγελικό και μαύρο φως» κατά τον Σεφέρη, «στο σύνορα των
αντίθετων· εκεί που ο Ήλιος και ο Άδης αγγίζονται» κατά τον Ελύτη, αναδεικνύοντας ότι η αρχή της αντίφασης είναι συστατικό στοιχείο της βαθύτερης δομής του κόσμου.
Η μελέτη στοχεύει στην εμβάθυνση των πολιτισμικών δομών της παράδοσης, αποτυπώνοντας τον τρόπο με τον οποίο οι συγγραφείς την μεταβάλλουν σε σώμα ζωντανό, έχοντας την πεποίθηση ότι ο ελληνικός τρόπος του σκέπτεσθαι είναι το κατεξοχήν παράδειγμα αναπαραγωγής του παρελθόντος σε διάνοιγμα του μέλλοντος.