Δόκτωρ Τζέκυλ και κύριος Χάιντ

Το πρωινό ήταν πια πολύ προχωρημένο. Οι υπηρέτες είχαν σηκωθεί. Όλα τα φάρμακά μου βρισκόντουσαν στο εργαστήριο -μια μακρινή διαδρομή: Να κατέβεις τα σκαλιά από δυο πατώματα, να διατρέξεις το διάδρομο στο πίσω μέρος του σπιτιού, να διασχίσεις την ανοιχτή αυλή και το αμφιθέατρο της ανατομίας, κι όλα αυτά ενώ βρισκόμουν σε μια κατάσταση παντελούς τρόμου. Αλλά σε τι θα μου χρησίμευε αυτό, αφού δεν ήμουν σε θέση να κρύψω την αλλαγή στο μπόι μου; Τότε ένα κύμα ανακούφισης μου ήρθε στο νου ότι οι υπηρέτες ήταν συνηθισμένοι κιόλας στο πήγαιν' έλα του δεύτερου εαυτού μου. Ντύθηκα λοιπόν γρήγορα, όσο καλύτερα μου ήταν δυνατό, με ρούχα των δικών μου διαστάσεων. Διέσχισα γοργά το σπίτι, όπου ο Μπράντσοου γούρλωσε τα μάτια του και τραβήχτηκε πίσω βλέποντας τον κύριο Χάιντ τέτοια ώρα και μ' ένα τόσο παράξενο ντύσιμο. Και δέκα λεπτά αργότερα, ο δόκτωρ Τζέκυλ είχε επιστρέψει με τη δική του μορφή και είχε κάτσει, σκοτεινά συνοφρυωμένος, για να προσποιηθεί ότι παίρνει το πρωινό του...


Το κλασσικό αριστούργημα που καταδεικνύει τη διφυή φύση της ανθρώπινης ψυχής. Το καλό και το κακό αδιάσπαστα συνενωμένα, η επιστημονική γνώση και τα αβυσσαλέα πάθη, που οδηγούν τον άνθρωπο, άλλοτε στα ύψη εκπληκτικών τεχνολογικών ανακαλύψεων κι άλλοτε στα πιο φρικτά εγκλήματα.