Florilegium I

Το κριτικό έλλειμμα τείνει να αποκτήσει, ιδίως από τα μεταπολιτευτικά χρόνια και μετά, ένα σοβαρό ταίρι. Αναφέρομαι στο λογοτεχνικό έλλειμμα. Οι βαθύτερες αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στη γενικευμένη σε όλες σχεδόν τις τέχνες, από τη δεκαετία του '60, ποπ κουλτούρα της (βιο)μηχανικής αναπαραγωγής, του μαζικού προϊόντος των αλλεπάλληλων αντιγράφων που θολώνουν την εικόνα του πρωτοτύπου. Η μαζική παραγωγή υποκαθιστά σταδιακά το πρωτότυπο εκμηδενίζοντας τις διαφορές μέχρι την ολική ανατροπή. Το κακόγουστο και το κίβδηλο σκαρφαλώνουν πλέον στην αντεστραμμένη κλίμακα. Αυτά τα ομοιώματα -δεσπόζον χαρακτηριστικό της γενιάς του '70 και εφεξής- καταφεύγουν στη χειραγωγημένη (από έκδοτες, ηγήτορες "ποιητικών" κύκλων), μωροφιλόδοξη κριτική, για να επιβάλλουν στανικώς τα παράγωγά τους, δημοσιευμένα στα -ανάλογης αισθητικής- περιοδικά η σχηματοποιημένα σε επί πληρωμή βιβλία. Με λίγα λόγια, καθένας μπορεί να γράφει και να εκδίδει ό,τι θέλει. Το ζήτημα είναι η αβασάνιστη ανάδειξή του σε ποιητή, και κατά κανόνα "μείζονα". Τι είδους ποίηση και κριτική μπορεί να ανθίσει στα βαλτόνερα της ανίας και της ιδιωτείας; Ποίηση και κριτική του κενού, μηχανιστικού λόγου. Και επειδή το κενό πρέπει να καλυφθεί, να πληρωθεί όπως-όπως, επιστρατεύονται αναιδώς τα πάρεργα: μίντια, πάννελ παρουσιαστών, εκδοτίσκοι περιοδικού λόγου, καφετέριες "ανθηρού" κριτικού λόγου, μισθωτοί κριτικοί με όπλα την αδολεσχία, τη μεγαληγορία και την υμνολογία. Όψεις της σύγχρονης αγοράς, ήγουν της αγοραίας ποίησης.