Σκέψεις και αποσπάσματα - Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός

Όσο άδολος και ιδανικός και αν φαίνεται ο θαυμασμός μας για το αγαπημένο πρόσωπο, ο πραγματικός τελικός σκοπός του έρωτά μας είναι η δημιουργία ενός νέου ατόμου. Αυτό φαίνεται πολύ καλά απ' το γεγονός ότι ο έρωτας δεν αρκείται σε μια αμοιβαιότητα αισθημάτων μόνο, αλλά ζητάει ν' αποκτήσει το αντικείμενο του πάθους του κι αυτό θα γίνει ουσιαστικά με τη γενετήσια πράξη. Η βεβαιότητα μόνο πως αγαπιόμαστε δεν είναι ποτέ αρκετή να μας παρηγορήσει για τη στέρηση του αγαπημένου μας προσώπου και δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που σε τέτοιες περιπτώσεις αυτοκτόνησαν. Ενώ αντιθέτως, άνθρωποι τρελά ερωτευμένοι που δε βρίσκουν ανταπόκριση στο αίσθημά τους παρηγοριούνται αρκετά με την κατοχή, δηλαδή τη φυσική απόλαυση του αγαπημένου τους προσώπου.