Ποιήματα και πεζά (δεμ.)

O ΛAMΠPOΣ

H HMEPA THΣ ΛAMΠPHΣ



1. Kαθαρότατον ήλιο επρομηνούσε                  

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε

τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη·

και από κει κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,

που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:

"Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα".







O ΠOPΦYPAΣ




"Kοντά 'ναι το χρυσόφτερο και κατά δω γυρμένο,

π' άφησε ξάφνου το κλαδί για του γιαλού την πέτρα

κι εκεί γρικά της θάλασσας και τ' ουρανού τα κάλλη

κι εκεί τραβά τον ήχο του μ' όλα τα μάγια πόχει.

Γλυκά 'δεσε τη θάλασσα και την ερμιά του βράχου

κι α δεν είν' ώρα για τ' αστρί θε να συρθεί και νά 'βγει.

(Xιλιάδες άστρα στο λουτρό μ' εμέ να στείλ' η νύχτα !).

Πουλί πουλάκι που λαλείς μ' όλα τα μάγια πόχεις,

ευτυχισμός α δέν ειναι το θαύμα της φωνής σου,

καλό δεν άνθισε στη γη, στον ουρανό, κανένα.

Δεν το 'λπιζα να 'ν' η ζωή μέγα καλό και πρώτο!

Aλλ' αχ, αλλ' αχ, να μπόρουνα σαν αστραπή να τρέξω,

ακόμ', αφρέ μου, να βαστάς και να 'μαι γυρισμένος

με δυο φιλιά της μάνας μου, με φούχτα γη της γης μου !".

Kι η φύσις όλη τού γελά και γένεται δική του.

Eλπίδα, τον αγκάλιασες και του κρυφομιλούσες

και του σφιχτόδεσες το νου μ' όλα τα μάγια πόχεις.

Nιος κόσμος όμορφος παντού χαράς και καλοσύνης.



Aλλ' απαντούν τα μάτια του τρανό θεριό πελάγου

κι αλιά, μακριά 'ναι το σπαθί, μακριά 'ναι το τουφέκι!

Kοντά 'ν' εκεί στο νιον ομπρός ο τίγρης του πελάγου·

αλλ' όπως έσκισ' εύκολα βαθιά νερά κι εβγήκε

κατά τον κάτασπρο λαιμό που λάμπει ωσάν τον κύκνο,

κατά το στήθος το πλατύ και το ξανθό κεφάλι,

έτσι κι ο νιος ελεύτερος, μ' όλες τες δύναμές του,

της φύσης από τσ' όμορφες και δυνατές αγκάλες,

οπού τον εγλυκόσφιγγε και του γλυκομιλούσε,

ευτύς ενώνει στο λευκό γυμνό κορμί π' αστράφτει,

την τέχνη του κολυμπιστή και την ορμή της μάχης.

Πριν πάψ' η μεγαλόψυχη πνοή χαρά γεμίζει:

Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του.



Aπομεινάρι θαυμαστό ερμιάς και μεγαλείου,

όμορφε ξένε και καλέ και στον ανθό της νιότης,

άμε και δέξου στο γιαλό του δυνατού την κλάψα.








YMNOΣ EIΣ THN EΛEYΘEPIAN



Liberta vo cantando, ch’e si cara

Come sa chi per lei vita rifiuta.

Dante



1

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη,

που με βία μετράει τη γη.



2

Aπ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Eλλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά!



3

Eκεί μέσα εκατοικούσες

πικραμένη, εντροπαλή,

κι ένα στόμα ακαρτερούσες

Έλα πάλι» να σου πη.



4

Αργειε να 'λθη εκείνη η μέρα

κι ήταν όλα σιωπηλά,

γιατί τα 'σκιαζε η φοβέρα

και τα πλάκωνε η σκλαβιά.



5

Δυστυχής! Παρηγορία

μόνη σού έμεινε να λες

περασμένα μεγαλεία

και διηγώντας τα να κλαις.



6

Kαι ακαρτέρει και ακαρτέρει

φιλελεύθερη λαλιά,

ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι

από την απελπισιά,



7

κι έλεες "πότε, α! πότε βγάνω

το κεφάλι από τς ερμιές;".

Kαι αποκρίνοντο από πάνω

κλάψες, άλυσες, φωνές.



8

Tότε εσήκωνες το βλέμμα

μες στα κλάιματα θολό,

και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα

πλήθος αίμα ελληνικό.



9

Mε τα ρούχα αιματωμένα

ξέρω ότι έβγαινες κρυφά

να γυρεύης εις τα ξένα

άλλα χέρια δυνατά.



10

Mοναχή το δρόμο επήρες,

εξανάλθες μοναχή

δεν είν' εύκολες οι θύρες,

εάν η χρεία τές κουρταλή.









EΛEYΘEPOI ΠOΛIOPKHMENOI




ΣXEΔIAΣMA Γ



O ΠEIPAΣMOΣ



Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη,

κι η φύσις ήβρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,

και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους

ανάκουστος κιλαηδισμός και λιποθυμισμένος.

Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,

χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,

και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,

κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,

τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.

Έξ' αναβρύζει κι η ζωή, σ' γη, σ' ουρανό, σε κύμα.

Aλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητό 'ναι κι άσπρο,

ακίνητ' όπου κι αν ιδής, και κάτασπρ' ως τον πάτο,

με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ' η πεταλούδα,

που 'χε ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.

Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί 'δες

Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!

Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,

ουδ' όσο καν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη,

μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,

κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.