Το βράδυ που η Μέριλιν πέρασε στη Λεωφόρο των Αστεριών

Στο σκηνικό μεγάλοι καθρέφτες, σκοτεινοί, πίσω από τους ηθοποιούς, πατιναρισμένοι, να φύγει η λάμψη τους. Σ' αυτούς καθρεφτίζεται και το κοινό, με όχι ευδιάκριτα τα πρόσωπα των θεατών, ώστε οι ίδιοι να βλέπουν μόνο σκιές τους και οι ηθοποιοί να μετεωρίζονται ανάμεσα στο είδωλό τους, το κοινό και το είδωλο του κοινού. Είμαστε στον άλλο κόσμο. Παγωνιά. Επίσης παρακολουθούμε προβολές από αποσπάσματα παλιών χολιγουντιανών ταινιών σε ασπρόμαυρο, φευγαλέα και σε σπασμένες προβολές, σαν σκιές που έρχονται και χάνονται στο όνειρο. Προσοχή δεν πρέπει να μείνει το κοινό και να καμαρώνει στην οθόνη την Ντίντριχ. Παρακολουθεί χαμένες εικόνες μιας Ντίντριχ που χάθηκε. Προβάλλονται και εικόνες με τους ηθοποιούς της παράστασης κυρίως κοντινά σωμάτων. Εικόνες αντίστοιχες με πτώματα σε νεκροτομείο, ακόμα και στα κρεματόρια του Γ' Ράιχ. Όλα θα θυμίζουν σχηματικά εκείνες τις ιστορίες του Χόλιγουντ που κάποτε ναυάγησαν. Ίσως να είναι όλα μια ελεγεία της χαμένης μητρόπολης. Βρισκόμαστε στο πουθενά, εκεί που ο Σαρτρ κατονομάζει σαν κόλαση τους άλλους, αλλά ακόμα κι εκεί δεν κάνουμε χωρίς τους άλλους.