Αγαπητέ Θεέ

«Αγαπητέ Θεέ,
Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.»

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Το «Αγαπητέ Θεέ» δεν είναι βιβλίο διασκεδαστικό, αντιθέτως, περιέχει οδύνη και θλίψη καθώς πρόκειται για επιστολές που στέλνει ένα άρρωστο παιδί στο Θεό. Είναι, όμως, μεγάλη η συγκίνηση που προσφέρουν αυτά τα γράμματα, κι ακόμα είναι η αίσθηση της συμμετοχής, η συμπάθεια που κατακλύζουν τον αναγνώστη και η γνώση ότι έξω από τον εαυτό μας υπάρχει και ο Αλλος, ο συνάνθρωπος που πονά και απελπίζεται, αλλά δεν δυστροπεί, παρά υπομένει ηρωικά και, γράφοντας στο Θεό, προσπαθεί να διατηρήσει την περηφάνια και τη νηφαλιότητά του.

«Αγαπητέ, Θεέ, με λένε Οσκαρ, είμαι δέκα χρονώ έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι, κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω...»

Και τι δεν γράφει ο μικρούλης. Ολη του η ζωή σε λίγα γράμματα και η καρδούλα του όλη σε ελάχιστες γραμμές. Γράμματα πυκνά, του καημού, που όμως διατηρούν την παιδική αυθορμησία και πίστη. Κάποτε και τη χαρά. Απευθύνεται σε μεγαλύτερα παιδιά, ασφαλώς και σε ενηλίκους. Και δεν είναι μεμπτό να δακρύσει και να πονέσει κανείς για τον άλλο, αυτό είναι μέσα στις αρετές του ανθρώπου. Επιπλέον το βιβλίο είναι ένα μικρό λογοτεχνικό πετράδι.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 04/07/2003