Η ιστορία της Βέλβετ Παλμ

Το δωμάτιο δεν έχει παράθυρο κι ούτε ήχος διαπερνάει τους τοίχους του. Αναρωτιέμαι αν ζω. Αν υπάρχω στα αλήθεια και δεν είμαι ένα άσκημο όνειρο. Μου λέει ότι πλήρωσε για μένα και με εκπαιδεύει για να τα πάρει πίσω αυτά που πλήρωσε. Στην αρχή, τρόμαζα, πονούσα. Τώρα η παρουσία του, οι βρισιές του κι ο πόνος που μου προκαλεί, τα αποζητώ για να με πείθουν ότι ζω. Γιατί αλλιώς δεν ζω, μόνο αναπνέω. Λέω μέσα μου πονάω, είμαι άνθρωπος. Ακούω τα αγκομαχητά του, τις φωνές του, λέω aισθάνομαι, ακούω, ζω.

Η ιστορία της Βέλβετ Παλμ είναι η ιστορία της μαύρης γυναίκας που δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα να πουλάει το κορμί της στην οδό Αθηνάς, της μετανάστριας που επιτρέπουμε στους σαθρούς θεσμούς μας να τη χρησιμοποιούν ως άχρηστο εμπόρευμα, της εγκαταλειμμένης γυναίκας που τα βήματά μας διασταυρώνονται κάποτε απρόοπτα με τα δικά της στα στενά πίσω από την πλατεία Βάθης, στα θλιβερά ξενοδοχεία και μπαρ που γεμίζουν κάθε συνοικία αυτής της εκπορνευμένης πόλης. Η ιστορία της Βέλβετ Παλμ είναι η ιστορία της μετανάστριας που δεν ορίζει τίποτε έξω από την ψυχή της και που, ωστόσο, δεν θέλουμε να ξέρουμε τίποτε γι’ αυτήν. Γραμμένη με τον χυμώδη τρόπο του Θανάση Σκρουμπέλου, είναι μια νουβέλα που ταράζει τον αναγνώστη με τον σκληρό ρεαλισμό της. Είτε σας συγκινεί είτε όχι η ιστορία των οικονομικών μεταναστών, Η ιστορία της Βέλβετ Παλμ είναι βέβαιο ότι θα σας συγκινήσει. Επειδή μπορεί να συμβεί στην οποιαδήποτε γυναίκα, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου οι θεσμοί είναι ανίκανοι να προστατεύσουν στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα.

Απόσπασμα από τον επίλογο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες

Η νουβέλα αναδεικνύει ένα φαινόμενο τόσο διαδεδομένο μα και τόσο κρυμμένο, του οποίου οι πρωταγωνιστές ζουν σαν φαντάσματα ανάμεσά μας. Οι εμπειρίες σκιαγραφούνται με τρομερή αμεσότητα και ρεαλισμό δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη να αφουγκραστεί τις αγωνίες των θυμάτων. Τέλος, η νουβέλα του Θανάση Σκρουμπέλου προσεγγίζει δύο σημαντικά ζητήματα σχετικά με την εμπορία ανθρώπων: κατά πρώτον την ψυχική ανθεκτικότητα κάποιων, λίγων, θυμάτων, που προσπαθούν και ενίοτε καταφέρνουν να ξεφύγουν και να ορθοποδήσουν μετά από αμέτρητες τραυματικές εμπειρίες. Κατά δεύτερον, το ευρύ φάσμα της κοινωνικής συνενοχής, παθητικής και σιωπηρής ή ενεργητικής, στην ελληνική κοινωνία.Ο εγκλωβισμός των περισσότερων θυμάτων εξαναγκαστικής πορνείας έγκειται ακριβώς σε αυτό το σημείο: όπου κι αν απευθυνθούν για βοήθεια οδηγούνται νομοτελειακά πίσω στο κύκλωμα, που, έχοντας εξασφαλίσει τη συναίνεση, αν όχι τη συνεργασία, της τοπικής κοινωνίας, λειτουργεί ως ένας ασφυκτικός κλοιός από τον οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει.
Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
Γραφεία Ελλάδας