Είμαστε πια πρωταθλητές, Η καψούρα της επίσηµης αγαπηµένης!

Ο χρόνος τρέχει, µα το ρολόι έχει µείνει σταµατηµένο,
εδώ και τριάντα χρόνια, σε εκείνη τη στιγµή.
Στις δέκα και πέντε το βράδυ της 14ης Ιουνίου του ’ 87, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας...

Δώδεκα µέρες ένας ολόκληρος λαός ακροβατεί στα όρια της µαγείας,
της ανατριχίλας, του παροξυσµού, της κατάνυξης, της µέθεξης, της απόλυτης έκστασης:
από τις 3 έως τις 14 Ιουνίου του σωτηρίου (για το µπάσκετ, για τον αθλητισµό,
για έναν ολόκληρο λαό) 1987, οι δώδεκα µέρες που άλλαξαν τον κόσµο!

Όταν το απίθανο παίρνει σάρκα και οστά...
Όταν δυνατά γίνονται τα αδύνατα...
Όταν ο Δαβίδ ξαναρίχνει στο καναβάτσο τον Γολιάθ...
Όταν η Ελλαδίτσα παίρνει παραµάζωµα τους κολοσσούς, τινάζει την µπάνκα στον αέρα
και προκαλεί ολούθε σοκ και δέος...

Εις ανάµνησιν αυτού του έπους, λοιπόν...
Για το χατίρι των παλιών καιρών, που έλεγε (στην «Καζαµπλάνκα»)
και η Ίνγκριντ Μπέργκµαν στον πιανίστα...
Για το χατίρι της νοσταλγίας, του ντελίριου και του τρέµουλου...
Για το χατίρι του χρέους και της ευγνωµοσύνης προς αυτή την οµάδα,
που µας σήκωσε από τη γη και µας εκτόξευσε στον έβδοµο ουρανό...
Για το χατίρι των στιγµών, των εικόνων και των συγκινήσεων,
που θα µείνουν ανεξίτηλα χαραγµένες
και για πάντα αιχµάλωτες στη συλλογική µνήµη...
Για το χατίρι της «επίσηµης αγαπηµένης», που µπορεί να γκρίζαρε,
να έβγαλε ρυτίδες και να σκεβρώνει σιγά σιγά, µα όσο περνάει ο καιρός,
τόσο περισσότερο την καψουρευόµαστε!