Η θέαση της σιωπής στο θέατρο του Ανδρέα Στάικου

Καταφεύγοντας στη χώρα του μύθου ή της Ιστορίας, σε τόπους υπαρκτούς ή ανύπακρτους και χρόνους ξεχασμένους, ο Ανδρέας Στάικος επινοεί απίθανες ιστορίες, που εξελίσσονται σαν ασκήσεις θεατρικότητας σε απόλυτη διάσταση από το «θεατροφανές».
Αποδυναμώνοντας το μύθο, αποστερώντας τα πρόσωπά του από την εσωτερική τους πυκνότητα, εμφωλεύοντας τη δράση μέσα στο λόγο και με σκηνικό το σώμα των ηθοποιών, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης, με πεποίθηση στη «δημιουργία έργων που σχηματίζονται και ολοκληρώνονται εν θερμώ», επιδίδεται στη σκηνοθεσία του λόγου.
Με τη μεταμφίεση προσώπων και λέξεων κατασκευάζει μια άλλη ζωή, μέσω της οποίας ο θεατής θα μεθέξει στο γοητευτικό παιχνίδι του θεάτρου που θα διεισδύσει στον κόσμο των αδύτων.
Ο Ανδρέας Στάικος δημιουργεί ένα θέατρο λόγου που δεν διδάσκει αλλά ψυχ-αγωγεί, δεν μιμείται αλλά «ποιεί», δεν «αυθαιρετεί», αλλά αποστάζει από μια πλούσια και ποικίλη ελληνοερυωπαϊκή παράδοση.