Οδοιπορικόν Ι

Ότε τω έτει 1806 επεχείρησα την διαπόντιον περιήγησίν μου, ουδείς σχεδόν ανεμιμνήσκετο των Ιεροσολύμων, η δε προς την κοιτίδα της θρησκείας ασεβής των συγχρόνων ολιγωρία υπήρχε τοσαύτη, ώστε ήθελέ τις ειπεί ότι μετά των σταυροφόρων ιπποτών συνηφανίσθη και η Παλαιστίνη.

Ο τελευταίος εν τη Ανατολή περιηγητής Κ. Κόμης Βολνέης κατέστησε μεν ημίν πολλά γνωστά περί της Συρίας, αλλ' εις ολίγας μόνον και αορίστους περί της κυβερνήσεως της Ιουδαίας περιωρίσθη ειδήσεις. Εκ δε τούτων πάντων συνέβαινεν ώστε τα άλλως τοσούτον εγγύς ημών Ιεροσόλυμα να νομίζωνται ούτω εις τα πέρατα της γης και η φαντασία να ενασμενίζηται παρεμβάλλουσα παντοίους κινδύνους και προσκόμματα εις την προς την αγίαν πόλην οδόν. Αλλ' αναρρίψας τον κύβον είδον τα φάσματα ταύτα διασκεδαζόμενα καθ' όσον επλησίαζον, ως συμβαίνει πάσι τοις αφόβως προς το εκφοβούν αυτούς βαδίζουσι. Περιπλεύσας την Μεσόγειον άνευ τινός αξίου λόγου παθήματος ανεύρον την Σπάρτην, διήλθον δι' Αθηνών, ησπάσθην τα Ιεροσόλυμα, εθαύμασα την Αλεξάνδρειαν, κατέδειξα την Καρχηδόνα και μετά την θέαν τοσούτων ερειπίων ανεπαύθην εν τοις ερειπίοις της Αλχάμβρας. [...]