Ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο

Κουνάει το κεφάλι, σουφρώνει τα βλέφαρα, τα χείλη... «Όχι, όχι δίχως ρώτημα, δεν πάει.» Τεντώνει το μπράτσο, το μαζεύει... «Σκίζω το φύλλο.» Σφίγγει τη γροθιά, έπειτα το μπράτσο του πέφτει, το χέρι του ανοίγει... «Πετώ. Παίρνω καινούργιο φύλλο. Χτυπώ. Στη μηχανή. Πάντα. Δεν γράφω ποτέ με το χέρι. Ξαναδιαβάζω...» Το κεφάλι του αιωρείται πέρα-δώθε. Τα χείλη του κάνουν μορφασμό... «Όχι και πάλι όχι, ακόμα μια φορά. Σκίζω. Τσαλακώνω. Πετώ. Έτσι τρεις, τέσσερεις, δέκα φορές ξαναρχίζω...» Σουφρώνει τα χείλη, συνοφρυώνεται, τεντώνει το μπράτσο, το μαζεύει, το αφήνει να πέσει, σφίγγει τη γροθιά.
Κι εκείνη τώρα, η ξεθωριασμένη του σύντροφος, ακουμπά τη ματιά της μακριά, θαυμάζει μια εικόνα... «Όλο το γραφείο είναι σπαρμένο.» Μιλά με φωνή πολύ μαλακιά, σε τόνο ουδέτερο... «Τα πετά κατά γης. Βγαίνει τρεκλίζοντας. Πολλές φορές είναι κάθιδρος. Σαν του μιλούν, ούτε που ακούει.»
Το μπράτσο του είναι σαν ένας μίσχος, αρθρωτός και μεταλλικός, που ανοιγοκλείνει. Σκίζω. Τσαλακώνω. Πετώ. Ο μίσχος ακουμπά, σφηνώνεται. Η επαναλαμβανόμενη κίνηση χαράζεται. Πάλι. Ξανά και ξανά. Ξαναπαίρνω καινούργιο φύλλο. Τα δάχτυλά του κουνιούνται. Πάνω στο λευκό χαρτί, οι λέξεις, οι φράσεις σχηματίζονται. Θαύμα. Μα πώς μπορεί; Αυτό ειν' ένα μεγάλο μυστήριο. Η ματιά του τρέχει στις γραμμές, κουνάει το κεφάλι. Όχι και πάλι όχι. Έτσι μέρα με τη μέρα μοχθώ. Κάποτε ξυπνώ μέσα στη νύχτα κι αναρωτιέμαι. Προς τι τόσοι αγώνες, τόσες προσπάθειες; Γιατί, Θεέ μου, γιατί; [...]