Σαν πνοή του αέρα- Ο ανθολόγος Ερμής 18

Η νέα σειρά έχει τριπλό στόχο: Να κάμει προσιτούς, πρώτα απ' όλα στο ευρύ κοινό, τους ποιητές μας όσων τα έργα εκδόθηκαν παλαιότερα, αλλά σήμερα μένουν ανέγγιχτα μέσα στη λήθη των αρχείων και των βιβλιοθηκών, να ανθολογηθούν νεοέλληνες ποιητές, παλαιότεροι και σύγχρονοι, που το έργο τους βρίσκεται βέβαια στην αγορά, ωστόσο ήρθε η ώρα να ξανακοιταχτεί με καινούργια μάτια και, να φανερωθούν οι ποιητές που το έργο τους έμεινε παραγνωρισμένο έως άδικα υποτιμημένο μέχρι τις μέρες μας.

Ο Γιώργος Σαραντάρης, γιος του βιοτέχνη και εμπόρου Δημήτρη Σαραντάρη και της Ματθίλδης Σωτήρου, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1908. Το 1912 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Μπολόνια της Ιταλίας, όπου ο ποιητής φοίτησε σε ιταλικά σχολεία και στη συνέχεια σπούδασε Νομικά στα πανεπιστήμια της Μπολόνια και της Ματσεράτα. Γνωρίζοντας καλύτερα τα ιταλικά παρά τα ελληνικά, ήρθε το 1931 στην Ελλάδα, για να υπηρετήσει στον στρατό και να εργαστεί. Το τελευταίο δεν το έκανε ποτέ έζησε τη σύντομη ζωή του φτωχικά με ένα μικρό εισόδημα που του παραχώρησε η οικογένειά του και ασχολήθηκε αποκλειστικά με τα γράμματα. Κινήθηκε στους λογοτεχνικούς κύκλους τόσο της Αθήνας όσο και της Θεσσαλονίκης και πήρε ενεργό μέρος στις πνευματικές ζυμώσεις της δεκαετίας του τριάντα. Το 1940 υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου ως απλός στρατιώτης. Πέθανε το 1941 από τις κακουχίες του πολέμου. [...]

Από τον εκδότη

Περιεχόμενα:

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΕΠΙΛΟΓΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Τα λιγόζωα όνειρα
La belle au bois dormant
Στο συμπόσιον
Αύριον
Έρωτας
Ουσιαστικότερο
Αέρινη, λεπτή, ανάλαφρη
Ανυπαρξία
Τοπίον
Lied
Την θέα του κόσμου
Θάνατος
Λυγίζει
Ηλίθιο
Θεός
Ψυχή
ΟΥΡΑΝΙΑ
Πρόλογος
Τραγουδίστρα
Ίσως θύμα
Οικογένεια
Φιλοσοφία
Αιώνες
Πνοή
Όνειρο
Φιλίες
Μύθος
Μελαγχολία της ύλης
Biancoceleste
Έπος
Ανησυχία!
Περίπατος στο παρόν
Αφέλειες
ΑΣΤΕΡΙΑ
Του χρόνου ανάγλυφη εικόνα
Αστέρι
ΜΟΡΦΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ
α. Γοητεία
β. Πάθος
Ο ήλιος ο ύπνος
Έρωτας προς το παρελθόν
Σύννεφα
Κύκνειον άσμα
Της ακριβής ρέμβης
Όλυμπος
Εμβατήριον
Βίος κάτω απ' τα σύννεφα
Στροφές
Ειδυλλιακές εικόνες
Του θανάτου
Της αλήθειας
Της ύπαρξης
Της ομορφιάς
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ
Αντί προλόγου
I - X
ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΧΑΡΑΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Νοσταλγία
Ποιος έντυσε τα μάτια
Καλό ταξίδι
Άνθρωποι που δεν ήξεραν να τραγουδάνε...
Ήταν γυναίκα ήταν όνειρο
Πάλι ο θάνατος πεθαίνει
Ταξίδι
Τα παράπονο της ματαιοδοξίας
Η θάλασσα δεν έχει αίμα
Μέσα στη μουσική
Ο άνεμος κι η άνοιξη
Τρία ποιήματα της θάλασσας: Ι, ΙΙ, ΙΙΙ
Αηδονολαλιά
Η μέρα απόψε
Σε καμαρώνω
Δύο τραγούδια της άνοιξης: Ι, ΙΙ
Είναι μια γυναίκα
Σ' όλης της γης το μάκρος
Νιόβη
Οι πνοές του Μάη
Ώρες αυγής
Γυναίκες άγγελοι
Είναι λουλούδι
Με τα λάβαρα
Ακόμα κι η σελήνη
[Να φας την καρδιά...]
Ζεστή ανάσα του βουνού
Διψασμένα μάτια
Ο ύπνος μέσα στα μάτια
Έχω δει τον ουρανό
Μιλώ
Πάλι
Άλλοτε η θάλασσα
Ωραίοι καιροί
Ο ήλιος, ο ήλιος
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ
Κ. Π. Καβάφης σε μονόφυλλο
(1) Τα Νέα Γράμματα Β'
ΟΥΣΙΕΣ
Το κύμα
Χαράζει ο πόθος
Σμήνος οι επιθυμίες
Σπουργίτια
Λάουρα
Του αετού
Εαρινό
Η λύπη ο κήπος
Η σεμνή γιορτή
(2) Τα Νέα Γράμματα Γ'
Η ΣΑΓΗΝΗ
Σελήνη
Η στιγμή
Ενός φιλιού
Η σαγήνη
Των αγγέλων ιεροφάντες
Η ομίχλη
Ο ουρανός
(3) Τα Νέα Γράμματα Δ'
ΕΙΚΟΝΕΣ ΡΕΜΒΗΣ
Σε μιαν αγάπη δίχως όρια
Τα κύματα
Κατάρα
Δώρον άδωρον
Η γη
Η πράξη της αυγής
Γλυκύτερη κι από έναν ύπνο
Νύφη
Έλαχε σε όλους η ζωή
Ο λίγος χρόνος των πουλιών
Τ' αηδόνι
Σου γράφω στίχους
Άνεμοι
Ο ύπνος
Γιατί τον είχαμε λησμονήσει
Γιορτή
Ποια ψέμματα
Δεν είμαστε ποιητές
Ήταν μια μέρα γελαστή
ΕΞΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΡΕΜΠΩ
Βγήκαμε στο δάσος...
Κάναμε κόσκινο στο ξύλο...
Ξέρεις τα τραγούδια
Κάποιος μου έλεγε...
Θα μας φέρει καρπούς...
Όπου κι αν πηγαίνουμε...
(4) Τα Νέα Γράμματα Στ'
ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ο άνθρωπος κι η φύση
Θαλασσινός βίος

AEPINH ΛEΠTH, ANAΛAΦPH

Θυμάμαι. Θέλω και θυμάμαι
H ανάμνηση, με την ανατροφή,
αέρινη λεπτή γίνεται ηδονή·
βασανισμένη, γοητεύει τα δάκρυά της
με χαμογέλια· είναι
κι αισθάνεται τον εαυτό της ηδονή
αέρινη λεπτή, ανάλαφρη...


EAPINO

Aπό ένα θαύμα
Aπό ένα πρόσωπο πρωίας
Παίρνεται ο θυμός μου

Nοσταλγούσε τη νύχτα
Tον ύπνο σα μια ελεύθερη σιωπή
Tώρα ορέγεται το ρέμα
Tον ήλιο τη σπηλιά!


NYΦH

Nύφη μάς έρχεται η χαρά
Tο πρωτοβρόχι ανθίζει
Στήνουν χορό στη γειτονιά τ' αηδόνια
Φέρνουν τραγούδια οι κομψές νεράιδες του νερού
Mάλαμα γίνονται οι στοχασμοί
Mάλαμα οι κουβέντες
Aποστηθίζουν τα φιλιά
Oι ποιητές κι οι κοπέλες
Λαχανιασμένα κάποιος φτάνει στη γιορτή
Kαι είναι ο χρόνος με αυλό