Η Μέλπω η μοναδική

Δυσαρεστημένη με τη στολή που αναγκάζεται να φοράει κάθε μέρα στο σχολείο, η Μέλπω θέλει να νιώσει ξεχωριστή.
Με τη βοήθεια του παλιού μπαούλου της μαμάς επιχειρεί να γίνει διαφορετική από τα άλλα παιδιά.
Όμως, μήπως η μοναδικότητά της δε βρίσκεται στο μπαούλο της μαμάς και βρίσκεται κάπου αλλού;
Πώς θα νιώσει η Μέλπω επιτέλους μοναδική;





ΚΡΙΤΙΚΗ



Η Μέλπω απευθύνεται σε παιδιά του νηπιαγωγείου ή των πρώτων τάξεων του Δημοτικού, είναι γραμμένη σε γλώσσα κατανοητή, αλλά και πλούσια στην απλότητά της, είναι, επίσης, επιτυχώς εικονογραφημένη. Κείμενο και εικονογράφηση ενώνονται σε ένα ταιριαστό σύνολο και μας δίνουν ένα έξυπνο, χαριτωμένο βιβλίο, διασκεδαστικό, που ολοφάνερα παίρνει το μέρος του παιδιού στις κάθε λογής εκρήξεις, ανασφάλειες, ιδιατερότητες ή στους ατιθάσευτους καλπασμούς της -ενίοτε- παράξενης, αλλά πάντοτε υπέροχης φαντασίας του. Η Μέλπω ζητεί το διαφορετικό. Στη συμπεριφορά, στην παρουσία, απαιτεί -μάλλον όχι άδικα, αν και ανεπαισθήτως νωρίς- το δικό της στίγμα, ψάχνει τη δική της προσωπικότητα, βάζοντας σε μπελάδες τη μητέρα της, σε διλήμματα τους συμμαθητές της και σε σκοτούρες τους δασκάλους. Δεν της αρέσει η στολή του σχολείου, της φαίνεται μουντή και άχαρη, γι' αυτό ξετρυπώνει και φορά οτιδήποτε μπορεί να εντυπωσιάσει. Παλιά καπέλα, γυαλιά ηλίου περασμένων δεκαετιών, στέκες κοκάλινες χρωματιστές απ' όπου κρέμονται λουλούδια, τσάντες φανταχτερές, σοσονάκια πολύχρωμα, όντως ξεχωρίζει η Μέλπω, γίνεται σαν ηλιοτρόπιο, φαίνεται σαν ντάλια, φαντάζει σαν παπαρούνα, οπωσδήποτε είναι μοναδική. Μα για πόσο; Σε λίγο όλα τα παιδιά στην τάξη την αντιγράφουν. Ξεσηκώνονται. Χρώματα, χρώματα, όπου και να στραφείς. Δεν είναι υπερβολή, για ένα διάστημα, μοιάζει σαν να επισκέπτεται καθημερινώς την αίθουσα η φαντασία. Ενας αέρας διάχυσης και ευθυμίας φυσά μέσα στην τάξη κι όλα τα παιδιά λάμπουν. Πράγμα που δεν αρέσει στο διευθυντή, δεν αρέσει σε κανέναν από τους μεγάλους. Αλλά η Μέλπω έχει το δικό της τρόπο και πάλι να ξεχωρίσει. Αυτή τη φορά όχι με το ασυνήθιστο ντύσιμο, αλλά με εκείνο το έκτακτο, το μοναδικό της γέλιο, το φωτεινό, που έρχεται κατευθείαν από την καρδιά της. Και που όταν είναι εγκάρδιο, όπως της Μέλπως, και αυθόρμητο, όπως όλων των παιδιών, φανερώνει πόσο πολύτιμα και μοναδικά πλάσματα είναι για όλους εμάς.

ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 25/01/2002