Μάρκο Πόλο Μιλιόνε

«...Μάθετε πως ένας ντόπιος δε θα έπαιρνε ποτέ για σύζυγό του μια παρθένα. Λένε πως μια γυναίκα, που δεν πλάγιασε με μερικούς άντρες, είναι ανάξια και δεν την αγαπούν οι θεοί, γιατί, αν την αγαπούσαν, οι άντρες θα τη ζητούσαν και θα την ποθούσαν. Γι αυτό έχουν τη συνήθεια που θα σας διηγηθώ: όταν περνούν απ αυτή τη χώρα ξένοι και στήνουν τις σκηνές τους, πηγαίνουν στις σκηνές αυτές οι γριές της χώρας με τις θυγατέρες τους, σε ομάδες πάνω κάτω των δέκα, των είκοσι, των τριάντα και σαράντα κοριτσιών, και τις προσφέρουν στους ταξιδιώτες για να χαρούν μαζί τους τις ηδονές της σάρκας. Οι κόρες που αρέσουν πιο πολύ στους ξένους παραμένουν και οι υπόλοιπες γυρνούν πικραμένες στο σπίτι. Οι άντρες γλεντούν τις κοπέλες και τις κρατούν όσο καιρό τούς αρέσει, αλλά πάντοτε στον ίδιο τόπο, γιατί δεν μπορούν να τις πάρουν μαζί τους. Όταν, μετά, έχουν διασκεδάσει αρκετά και θέλουν να φύγουν, πρέπει να δώσουν στην παλλακίδα τους ένα κόσμημα ή ένα ενθύμιο, που εκείνη θα μπορεί να δείχνει σαν απόδειξη ότι είχε έναν εραστή. Μ αυτό τον τρόπο μια νέα που έχει κρεμασμένα στο λαιμό της πάνω από είκοσι κοσμήματα και ενθύμια μπορεί να δείχνει ότι είχε είκοσι εραστές· και όσες έχουν τα περισσότερα ενθύμια και δείχνουν ότι πλάγιασαν με πολλούς άντρες είναι οι καλύτερες νύφες, επειδή, κατά κοινή ομολογία, είναι οι πιο ελκυστικές. Όταν παντρευτούν, οι σύζυγοι τις αγαπούν πολύ· θεωρούν μεγάλο αμάρτημα να αγγίξουν τη γυναίκα του άλλου κι από το αμάρτημα αυτό φυλάγονται πολύ...»